Tuesday, July 5, 2011

ප්‍රථම ප්‍රේමය


එයා ලස්සණයි. හරිම ලස්සණයි. දිගටි ඇස් පිහාටු, ලා දුඹුරු පාට ලස්සණ බළල් ඇස්, සුරුන්ඩු වෙච්ච චූටි නෙළුම් දළු වගේ හැඩ තොල්, හීනි දිගටි අත පය, දිගටි ඇඟිලි, දිය ඇල්ලක් වගේ ගලාගෙන බහින ලා දුඹුරු පාට කොණ්ඩෙ, කොටින්ම එයාගෙ ඇඟටම කැපෙන වැඩි විච්චූරණ නැති චාම් ඇඳුම්. ඒ චාම් බවම එයාට ආභරණයක්. ඒ ඇඳුම් වලින් වැඩි හරිය සුදු පාටයි. නැත්නම් හරිම ලා පාට ඒවා. වළලුකරට ම දිග ලා පාට සායවල්, නෙපර්ටිටි රැජිණ වගේ ලස්සණ දිග බෙල්ල කැපිල පේන හීන් උරිස් පටි දාපු ගවුම්, ගොඩාක් එයාට තිබුණා. මට එයාගෙ නම කියන්න බැරි වුණානෙ. එයා සෆ්රා ඇන්සලා බූසෝ. මහ අමුතු නමක් නේද? එයා මුස්ලිම්... ඒකයි නම අමුතු වුනේ. එයා ඇත්තටම කිව්වොත් බාගෙට මුස්ලිම්. තාත්තා මුස්ලිම් අම්මා සිංහල. ඒත් එයා හැදුනේ වැඩුනෙ සාමාන්‍ය සිංහල ගෑණු ළමයෙක් වගේ.

ඇත්තට ම ඊට ටිකක් වෙනස්වට.... ඇත්තට ම එයා සිංහල කෙනෙක්-
වගෙත් නෙමේ, මුස්ලිම් කෙනෙක් වගෙත් නෙමේ... එයා ... එයා වගේ.

එයාගෙ වයස දහ නමයයි. එයා ඒ ලෙවල්ස් හොඳට පාස් වෙලා වෛද්‍ය විද්‍යාලෙට කැඳවීමේ ලියුම එනකන් බලන් හිටිය. එයා එයාගෙ පවුලෙ එකම ළමයා. සෆ්රට ටයිනි කියල හරි හුරතල් පොමනේරියන් බැල්ලි පැටියෙක් හිටිය. ඌ සුදුම සුදුයි. මං ලඟට සෆ්රා වැඩියෙන්ම ආදරේ වුනේ ඌට. සෆ්රට ලස්සණට කවි ලියන්න පුළුවන්. එයා එවන ලියුම් වල ලස්සණ දිග කවි තිබුණ. එයා මට නිතරම වගේ ලියුම් එව්වා. ඒ අපිට නිතරම මුණගැහෙන්න බැරි වෙච්චි නිසා. සෆ්ර ගෙ තාත්තා අපේ සම්බන්දෙට කැමති වුණේ නැහැ. ඒ මම දුප්පත් නිසා. අපේ ගෙදරිනුත් සෆ්ර ට කැමති වුණේ නැහැ. ඒ එයා මුස්ලිම් නිසා. මටත් පුදුමයි ඇයි සෆ්රා මං වගේ නිකම්ම නිකං කිසි ගතියක් නැති ක්ලාක් කෙනෙකුට කැමති වුණේ කියලා.

එයා කොච්චර චාම්, විනීත, හැදිච්ච ගෑණු ළමයෙක් වුනත් බොරු පුහු සදාචාරෙ තඹ සතේකට මායිම් කලේ නැහැ. අපි තනි වෙච්චි වෙලා වලදි එයා මට එයාව සිප ගන්න ඉඩ දුන්නා. මට ඕනෙ නම් එයාව නිරුවත් කරන්න ඉඩ දුන්නා. අපි අ‍තරෙ අපේ සිරුරු ගැන රහස් තිබුණෙ නැහැ. එයා ඒ ත‍රමට විවෘතයි. එයාගෙ නිරුවත ... ඒ ගැන කිව්වොත් අර මොකක්දෝ පොතක තිබුණා වගේ වර්ණනාවිෂයාතික්‍රාන්තයි. පුදුමෙන් ඉස්සරහ බලන් ඉන්න පියයුරු, හීනි සියුමැලි සුදුමැලි බඩ, චූටි ගැඹුරු බුරිය, ඇත් දළ පාට ලස්සණ කලවා... මං තවත් වර්ණනා කරන්න යන්නෙ නැහැ. ඒක එයාගෙ පුද්ගලිකත්වයට හානියක්. එයාගෙ බෙල්ල පිටිපස්සෙ චූටි ලස්සණ සමනළයෙකු ගෙ ටැටූ එකක් තිබුණා. දිග ලස්සණ කොණ්ඩෙට වැහිලා නිසා ඒ ලස්සණ ටැටූ එක දැක්කෙ මම විතරම යි. එතන ඉඹින කොට හරි උණුසුම්. මං එයත් එක්ක චිත්‍රපටියක් බලන්න ගියාම කරට අත දැම්මා කියල කවදාවත් ඔරවලා නෑ. ඉඳලා හිටලා කිස් එකක් දුන්නම මූණ පුළුටු කර ගන්නෙ නැහැ. එයා ඉර එළියෙ ගලා බහින විනිවිද පේන දිය පාරක් වගේ විවෘතයි.

මං ගැන කිව්වොත් මම උදේ හවස ඕනෙම පාරකදි හම්බවෙන්න පුළුවන් ජාතියෙ, නීට් එකට අඳින, නෝ-ලිමිට් හරි ඔඩෙල් හරි බෑග් එකකට ලන්ච් පැකට් එක දා ගෙන යන නිකම්ම නිකම් ක්ලාක් කෙනෙක්. මට සෆ්ර ව හම්බ වුනේ කොළඹ පබ්ලික් ලයිබ්‍රියෙ දි. පොත් රාක්ක පහු කරගෙන පහු කරගෙන ඇවිල්ලා එකම පොතක් ගාව නතර වුණා අපි.

ඒ සෝම හාමුදුරුවන්ගෙ “ජාතිය සුරකින රන් අසිපත” පොත.

එයාටත් ඒ පොතම ගන්න ඕනෙ වුණා. මමත් හොය හොය හිටපු පොත ඒක යි. ඒත් සෆ්ර ගෙ බ්ලේඩ් තල බැල්ම මගෙ පිරිමි දහිරිය බිංදුවට හිංදෙව්වා. එයා පොත මගේ අතින් උදුරලා වගේ ගත්තා.

අරන්... ආයෙමත් මට දුන්නා. දීලා ආයෙත් පොත මාරු කරන්න එන දවස, වෙලාව කියලා කෝල් කරන්න එයාගෙ මොබයිල් ෆෝන් එකේ නම්බර් එක මට දුන්නා. ඉතිං අපි ආයෙමත් මුණ ගැහුනා. විහාර මහා දේවි එකේ බංකු උඩ සෝම හාමුදුරුවො ගැන කතා කලා. එයාගෙ තාත්තා මුස්ලිම් වුනාට එයා බුද්ධාගම විශ්වාස කලා. අපි ක්‍රෙස්කැට් ගියා, එම්. සී. ගියා, ගෝල් ෆේස් ගියා, ගල්කිස්සෙ බීච් ගියා... අන්තිමට ගෙවල් දෙකට මාට්ටුත් වුණා.

සෆ්රා ඉඳහිට හීනෙන් ඇවිත් මගේ ඇඟ උඩ නැගලා උල තියා ගත්තා...

මම දාඩිය දාගෙන චොර වෙලා මබ්බෝද වෙලා ඇහැරුණා...

ඒ මගේ ප්‍රථම ප්‍රේමය.

... දෙවෙනි ප්‍රේමය තුෂාරි.

හැබැයි මගේ ප්‍රථම ප්‍රේමය පටන් ගත්තෙ දෙවෙනි ප්‍රේමයට පස්සෙ. ඒ මොන පිස්සු විකාරයක් ද? පළවෙනි එකට පස්සෙ දෙවෙනි එක මිසක් දෙවෙනි එකට පස්සෙ පළවෙනි එක වෙන්නෙ... ඒක වෙන්නෙ කොහොමද?

ඒක වුනේ මෙන්න මෙහෙම.

තුෂාරිට ඩේටා එන්ට්‍රි ඔපරේටර් පත්වීමක් හම්බවෙලයි අපේ ඔෆිස් එකට ආවෙ. ඒකත් එක විදිහක ක්ලාක් පට්ටමක් ම තමා. නම බරපතල වගේ පෙණුනට. කවුරු හරි තුෂාරිගෙන් රස්සාව මොකක්ද කියල ඇහුවම තුෂාරි එයාගෙ ලිප්ස්ටික් උලපු තොල් හරි ලස්සණට එහෙ මෙහෙ කරල “ඩේටා එන්ට්‍රි ඔපරේට” කියන කොට අහගෙන ඉන්න අයට තේරෙන්නෙ ඒක හරියට මැනේජින් ඩිරෙක්ටර් වගේ පෝස්ට් එකක් කියල. තුෂාරි අපේ ඔෆිස් එකට එනකොට කොණ්ඩෙ බෙල්ල ගාවින් කපලා. ලිප්ස්ටික්, කියුටෙක්ස් ගාලා, ඇහි බැමත් නීට් වෙන්න ගලවලා, ඇස් වටේ කළු පාටට ඇඳලා... හරි පිළිවෙලකට එයා එයාගෙ සිරුර නඩත්තු කළා. එයා සෆ්රා වගේ පැහැපත් නෑ. තලෙළුයි. නිතරම ඇන්දෙ ස්ලැක්ස්. ඉඳල හිටල ලොකු කරාබු දාල පන්ජාබ් කිට්, නීට් එකට මැදපු කපු සාරි එහෙමත් ඇන්දා. මුලදි මට එයා ගැන අමුතු ආකර්ෂණයක් තිබුණෙ නැහැ. එයත් උදේ හවා මග තොටේ දකින අනිත් ගෑණු ළමයි වගේමයි මට පෙණුනෙ. එයා ඔෆිස් එකේ දි පොඩි විහිළුවකටත් පොඩි එකෙක් වගේ මහ හයියෙන් තේරුමක් නැතුව හිනා වුණා. ගෑණු අයත් එක්ක ඉන්නවට වැඩිය පිරිමි කාණ්ඩෙත් එක්ක වැඩිපුර කතා බහට ආවා. නිතරම මොබයිල් ෆෝන් එකෙන් එස් එම් එස් යැව්වා. (කාට යැව්ව ද මන්ද...). එයා ආකර්ෂණීය නැති වුනාට ඉබේම ඔෆිස් එකේ කොල්ලන්ව ආකර්ෂණය කර ගන්න එයාට පුළුවන් වුණා. එයා අපි හැමෝම එක්ක යාළු වුණා. අනේ මන්ද එයා ඒක ‍කොහොම කලා ද කියල. තුෂාරි එයාගෙ ඇඳුමෙ පාටට ජුවලරීස් දැම්ම. ඒ පාටට කියුටෙක්ස් ගෑවා. මට මුල දි ඒව මහ විකාර වැඩ වගේ පෙණුනට පස්සෙ පස්සෙ ඒවයෙ අමුතුම ලස්සණක් පේන්න ගත්ත.

දන්නව ද? දවසක් මාර වැඩක් වුණා.

එදා ලන්ච් අවර් එකේ දි අපේ සෙට් එක ෂොපින් ගියා. තුෂාරි ගියෙ නෑ... බඩ රිදෙනවා කියල. එයා එදා ඇඳල හිටියෙ තද රතු ස්කර්ට් එකකු යි, සුදු පාට හිරම හිර බ්ලවුස් එකකු යි කියන්න මට හොඳට ම මතකයි. තුෂාරි බඩ රිදෙනවා කිව්වම කොල්ලො සෙට් එක “හා හා හොරේ දැණුනා දැණුනා ...” කිව්ව. තුෂාරි අනිත් අයට හොරා මට එදා ලන්ච් අවර් එකේ එළියට යන්න එපා කිව්ව. අනේ මමත් ගොනා වගේ නතර වුණා. එදා තුෂාරි උයාගෙන ඇවිත් තිබුණෙ හාල් මැස්සො තෙල් දාලයි, තෙම්පරාදු කරපු පොල් සම්බෝලයි, ගොටුකොළ මැල්ලුනුයි, පරිප්පුයි, බතුයි. එයා ලොකු බත් එකක් ගෙනත් තිබුණ. ඉතිං අපි දෙන්නා දෙන්නගෙ ව්‍යංජන මාරු කරගෙන කෑව. කන ගමන් තුෂාරි දෙතුන් පාරක් ඇස් හීන් කරල අමුතු විදිහට මගෙ දිහා බැළුව. මාත් ඉතින් ඔහෙ ඇලේට හිනා වුණා. කන ගමන් එයා මගෙ ගෙදර විස්තර ඇහුව. එදා ඉඳන් අපි දෙන්න අතරෙ මොකක්දෝ අමුතු බැඳීමක් ඇතිවුණා. අපි කන්න ගියෙ එකට, එයයි මායි ෂොපින් ගියෙත් එකට. අපි එකිනෙකාට 'I LOVE YOU' කියා ගත්තෙ නැහැ. ඒත් අන්තිමට අපි ආදරේ කරන්න පටන් ගත්ත. ඒ වෙනකොට අපේ ඔෆිස් එකේ මට ඇර අනිත් හැමෝටම කෙල්ලො හිටිය. සමහර උන්ට දෙක දෙක... මාලන් ට කෙල්ලො තුනක් හිටිය.

ඇත්තටම තුෂාරියි මමයි ආදරේ කලේ මහ අමුතුම තාලෙකට. අපි දෙන්නා එකට ගමන් බිමන් ගියා. පාරෙ ඇවිදින කොට අත්වැල් පටල ගත්තා. බස් එකේ පිටිම පස්සෙ සීට් එකේ මුල්ලට වෙලා අපි දෙන්නටම අදාල නැති විකාර දෙඩෙව්වා. එහෙම වෙලාවට තුෂාරි කි‍ව්වෙ තුෂාරිගෙ නංගිගෙ යාළු කොල්ලා ගැනයි, ඌ නංගිට ගෙනත් දෙන තෑගි ගැනයි. මාත් ඔය කටට එන විකාර කියෙව්වා. අපි සමහරදාට හවසට අසපුවට ගියා. එතන තුෂාරිට හරි පුරුදු තැනක්. අපි කිරිබත්ගොඩ හාමුදුරුවන්ගෙ බණ ෆෝන් එකෙන් ඇහුවා. පිච්ච මල් පූජා වලට ගියා. ඒවාට තව හුඟක් කෙල්ලො කොල්ලො ආවා. ඒ හාමුදුරුවන්ගෙ බණ හරි ආත්මීය යි. ඒ බණ අහල දවසක් තුෂාරියි මමයි ඇවිදගෙන එනකොට “අපි දෙන්නත් හරියට සිදුහතුයි යශෝධරයි වගේ ආත්මෙන් ආත්මෙ පතාගෙන එන දෙන්නෙක්” තුෂාරි මගෙ කණට කෙඳිරුවා. මම තුෂාරිගෙ නළල ඉම්බා. මගෙ හිතට ලොකු සැනසීමක් දැණුනා. මොනවා නැතත් සංසාරෙ පුරාවට මගෙ ළඟින් කවුරු හරි කෙනෙක් තනියට ඉන්නවනෙ. හාමුදුරුවො විස්තර කරන සංසාරෙ පාළු භයංකාර ඉවරයක් නැති වේදනා පිරිච්ච ගමනෙදි එකට යන්න, ජීවිතේ බෙදා හදා ගන්න, තව කෙනෙක් ඉන්නවා කියන එකත් ලොකු හයියක් නෙ. අඩුම තරමෙ මැරෙණ මොහොතක කටට වතුර උගුරක් දාන්න හරි කෙනෙක් ඉන්න එකම මදෑ. ඊටත් ජීවත් වෙන්න අරමුණක් එපායැ. ඔෆිස් යන එන එකට අමතරව මට ජීවිතේට වෙනසක් ඕනෙ වෙලා තිබුණ. අපි ගෙවල් දෙකට අපේ සම්බන්ධෙ ගැන කිව්ව. අනිත් අයට ඒක දැනෙන්න ඇරිය. ඉතිං... අපි අපේ වෙඩින් එකට සල්ලි එකතු කළා.

දවසක් හවසක බොරැල්ලෙ කොටා රෝඩ් ස්ටේෂන් එකේ දි බළලෙක් මල්ලෙන් එළියට පැන්න.

“මං ඔයාට කියන්නම යි හිටියෙ, නැත්තං පස්සෙ ඔයා මට දොස් කියයි ...” තුෂාරි මහපටැඟිල්ලෙන් සිමෙන්ති‍ පොළව හාර හාර කෙඳිරි ගෑවා..

“කියන්න සුදු මට ඔයාට බනින්න බැහැ කියල ඔයා දන්නවනෙ ...” මම සැකෙන් කිව්වා.

තුෂාරි මූණ වහින්න ඔන්න මෙන්න අහසක් කර ගත්තා..

“මට කලින් බෝයි ෆ්රෙන්ඩ් කෙනෙක් හිටියා ...” ඒකි කෙඳිරුවා.

“මටත් කලින් ගර්ල් කෙනෙක් හිටියා ඔයාගෙ හිත රිදෙයි කියලයි මම නොකියා හිටියෙ...” මට කියවුණා.

මටම පුදුමයි ...! එහෙම හිතන්නත් කලින් මට බොරුවක් කියවුනේ කොහොමද? තුෂාරි ඒක ලෝක පුදුමෙ වගේ ගැස්සුණා.

“ඉතිං කියන්න ඒ බෝයි ගැන...”

“ඔයාට මතකද කස්ටමර් සර්විස් එකේ හිටපු නිලාන්... අර කැන්ඩි බ්‍රාන්ච් එකට මාරු වෙලා ගියෙ...?”

නිලාන් සුදු උස මහත, ජිම් යන, නිතරම වලි දා ගන්න, බුවෙක්. හොඳ හයේ හතරෙ පොරක්. මට මිනිහගෙයි තුෂාරිගෙයි අතරෙ කිසිම කිසි ගැලපීමක් පෙණුනෙ නැහැ. නිලාන් එක්ක බලනකොට තුෂාරි ඩිම් වෙච්ච වොට් හතළිහකටත් අඩු බල්බ් එකක් වගේ. එතන සීරියස් ලව් එකක් තියෙන්න ඇති කියලා හිතනකොටත් මගෙ ඔළුව විකාරයි වගේ. ඒ යකා කවදාවත් මගෙත් එක්ක යන්නං මචං, එන්නං මචං කියනවට වඩා යාළු කමක් තිබිලා නැහැ. ඌට හිටියෙ ඌ වගේම යාළුවො සෙට් එකක්. තුෂාරිට බඩු හරි ඇති කියලමයි මගෙ හිත කිව්වෙ. මගෙ හිතේ හිටපු කෙල්ල පිරිසිදු නිර්මල මට විතරක්ම ආදරේ මාවම පතාගෙන එක කෙනෙක්.

ඒත් මගෙ කට කියවන්න ගත්තෙ වෙන දෙයක්. “ඕවා ඔහොම තමයි බබා... මටත් ගර්ල් කෙනෙක් හිටියනෙ...” තුෂාරි එයා ගැන අහන්න ගත්තා. ඔන්න සෆ්රා ඉපදුනා. ඇත්තටම එහෙම බොරු වැලක් එක පාරටම හිතට එන්නෙ කොහොමද? ඒ බොරු කලින් ඉඳන්ම මගෙ හිතේ තිබුණද? මටත් වඩා අවුරුදු හතරක් බාල තුෂාරිගෙ පළවෙනි කොල්ලා මම නෙමේ කියලා ඒකි කියනකොට, ඒකි මගෙ පළවෙනි කෙල්ල කියන්න මට නිකන් බෑ බෑ වගේ. මං නිකං වැඩීම බාල වෙච්චි එකෙක් වගේ මට දැනෙන්න ගත්තද? අනේ මන්ද. සෆ්රයි මමයි ආ ගිය තැන් පවා මම තුෂාරිට පෙන්නුවා. කොටින්ම විහාර මහා දේවි එකේ අපි වාඩි වෙලා හිටපු බංකු පවා. දැන් සෆ්රා රට... අපේ සම්බන්දෙ කඩන්න සෆ්රගෙ තාත්ත එයාව රට යවල.

මමයි තුෂාරියි කොහොම හරි මේ අවුරුද්දෙ බඳිනවා. එයා අඳින්නෙ කැන්ඩියන් ලු. තුෂාරි කියනවා සෆ්රටත් වෙඩින් කාඩ් එකක් දාමුලු. එයා නිලාන්ටත් එකක් දාන්නම්ලු. නිලාන් එයාව දාලා ගිහින් තියෙන්නෙ ආදරේ නැති නිසා නෙමේ. අම්මට පිටු පාන්න බැරි නිසා. එයාගෙ අම්මට ඕනෙ වෙලා තියෙන්නෙ උඩරටින් ම නිලාන්ට කටයුත්තක් කරවන්න.

අපි දැන් නිතරම අසපු ගිහින් භාවනා කරනවා. තුෂාරිට ලාවට ලාවට දැන් ආලෝක පහල වෙනවලු. එතනට එන හුඟක් අය දැන් එක එක ජාතියෙ සමාපත්ති පහළ කරගෙන. මම භාවනා කරනකොට... සෆ්රා මගෙ හිතට එනවා. දැන් එයා හීන් රත්තරං පාද සළං දෙකක් දාලා. බුරියට චූටි කරාබුවක් දාලා. ඉස්සරට වඩා හුඟාක් ලස්සණයි. එයා මගෙත් එක්ක දඟ කරනවා, මගේ වටේ එතෙනවා. මම එයාව ඉඹිනවා, හපනවා. අපි එකට තුරුළු වෙලා පැය ගණන් ඉන්නවා. මම හොඳට භාවනා කරනවා කියල තුෂාරි කියනවා. එයා කියනවා මටත් ජිම් යන්නලු. සික්ස් පැක් එක හදා ගන්නලු. මගෙ බඩ ආරමින් එනවා. ශරීරෙ නෙමේ වැදගත්... හිත...! ශරීරෙ කියන්නෙ... කැටයම් කරපු අසූචි කළයක්, මම කියනවා.

අපි මේ දවස් වල බැඳලා පදිංචියට යන්න බොරැල්ල කිට්ටුව ලාබ ඇනෙක්ස් එකක් හොයනවා. තවම හම්බ වුනේ නැහැ. හැම එකේම ගණන් අපිට දරන්න බැරි තරම් ලොකුයි
Isuru Chamara Somaweera | ඉසුරු චාමර සෝමවීර boondi

No comments:

Post a Comment

අතීත සටහන්

Related Posts with Thumbnails