හුස්මෙන් හුස්මට සෙනෙහස පිදුවේ

සිත් විල පිපි
අරවින්දය සේ.....
ඇහැරෙන විට පෙති
එකි නෙක රහසේ.....
මිටි කරගත්තෙමි
සෙනෙහස දෝතේ.....
වාන් දමන විට
සද දිය අහසේ.....

භවයෙන් භවයට පෙරුමන් පිරුවේ
හුස්මෙන් හුස්මට සෙනෙහස පිදුවේ
ළෙංගතු පෙම් මල් සිත තුල පිපුනේ
පියා සලන විට විහඟුන් අහසේ

මතක සුවද ඔබයි

සිනා ඉසින

සිත සනසන

මියුරු ගීය ඔබයි

පමා නොවී

හිතට එබෙන

මලේ සුවද ඔබයි

දමා නොයන

ලගම රැදෙන

මගේ හීනය ඔබයි

සදා මහද

රැදී තියන

මතක සුවද ඔබයි

මගේ පුතු නිදන්නේ ගීයක් වගේ මියුරු

මගේ පුතු නිදන්නේ ගීයක් වගේ මියුරු

යශෝදරාවිය, නුබ මව් ඇකයේ වැදි

පුතුනේ නිදනවද කුමරුන් රාහුල සදිසි

සෙනෙහ ගඟුල ගලනවා නිම් හිම්නොදැනි

පුතුනේ නුබයි දුන්නේ මව් පිය පදවී

තව් තිසාවේ සුර අගනුන් මෙහි වැඩලා

හීනෙන් නුබ හිනා උනාඒ දැකලා

අම්මා ගයන නැළවිලි ගී රස දැනිලා

සමන් පිච්ච මල් පිපිලා හිනා වුනා

කිරි කර පොවන්නේ මව් ලය පිරි රුහිරු

මගේ පුතු නිදන්නේ ගීයක් වගේ මියුරු

සැනසුම නුබයි පුතුනේ අප හට සොදුරු

කවි කර ලියන්නේ සෙනෙහස පුතුට පිදු

මල් හා ලමයි

ලමයිනුත් මල්
වගෙයි කිව්වට
මල් නම් ලමයි
මෙන් නොවෙත්
මල් වලට හැක...
උයනක -ලන්දක
උඩ අත්තක- තන බිස්සක
මාවතක් අද්දර -නදියක් අසබඩ
කොහේ හො කොතැනක
මලකට උරුම මල් ගුන
ඇතිව මලක් වී ඉපදී
මලක්.............ම වෙන්න
ඒත් ලමයින්ට...

හදෙහි උන් සකි සඳ

හදෙහි උන් සකි සඳ

දහසකුත් මහ සෙනඟ අතර මැද
සුවහසක් ඔල්වර හඬ නැගෙන සඳ

මොහොතකට ලොව නැවතුණ තැන

හිටි පියවරම මතකයෙහි නුඹ දිස්විණ

“ගෙවී යන කාලයට

බො‍හෝ දේ කළ හැකිය...

සදා සපත වූවන්

ලිහා වෙන් කළ හැකිය...”

නිදා ගත් හද පත්ලෙන්

මතුව එයි හෙමිහිට

සටහන් පොතේ කෙළවර

කුරුටු ගෑ කසුරිගෙ කවි පද

රඟ මඬල හස කැන් මැද

එක්ව රඟ දුන් සකි සඳ

සිමෙන්ති වේදිකාවෙන්

නිම් නැති අහස වට

තාමත් නැගෙන මේ ඉර හඳ යට

අපි වගේ දඟකළ

කව්රුවත් හිටියාද වෙන තව

පාසලේ අවන්හල ‍කෙළවර

බෙදා ගත් උණුම උණු ප්ලේන්ට්ය

රස සිහිව උගුරෙහිම සිර වෙයි

නැගෙනු නොමදුන් ඉකි හඬ

මහ කැළෑ වගුරු බිම් පිරිසිඳ

ගිරි හෙල් ද පසුකරන් එන මග

වෙහෙසට ගිලිහුණා මිස

අත් හැරියා නොවෙයි නුඹේ අත

නිහඬව වැතිර මේ තණ බිම

කොපුලෙහි මිදුණු පිණි බිඳු ගෙන

පන්තියේ එදා නොකියා

මග වැටුණු කවිය ලියමි මම

රැගෙන හෙමිහිට ඉවතට

කටු ඇනී ලේ ගලන හදවත

තබන්නෙමි නුඹේ දෑත් මත

ඇහෙනවද එදා වාගෙම ගැහෙන හඬ

සුළඟ.....,

සුළඟ.....,

ඔබ එන්න
ඇවිත් අරගෙන යන්න
මං නිදන මේ වලාකුළ

ගෙන යන්න දුර ඈත
දෙණි බිම් තැනිතලා වෙත...
වස්සන්න මහ වැසි
වසර දස දහසකින්
තෙත නොලද බිම් වලට....
දෙකෝටියක් තරු ඉස
අස්වද්දන්න මිහි කත...
පුබුදන්න සක්වලම

ගෙන යන්න
නිදන මේ වලාකුළ
මං ඇහැරිලා ඉන්නම්
ගෙන යන්න
ඔය පාට දේදුන්න
මං අවර්ණව ඉන්නම්
ගන්න මේ මුළු අහසම
ඔබට ඕනෙම නම්

ඒත්...
ඉතුරු කර යන්න
මගේ සඳ විතරක්
මට...

ආදරණීය අම්මේ.......

ආදරණීය අම්මේ
හුගක් පැහැබර දවසක රෝස පාට සාරියක් ඇදල, ඇස්වල සතුටත්, දුකත් දරාගෙන හිටිය ඔයාව මම දැක්ක ගමන් අදුරගත්ත. දුරින් අඩිය තියල දුරකට වෙලා හිටිය අම්මගේ ඇස්වල කඳුළු දිලිසෙනව මම බලාගෙන හිටිය. මම ඔලුව උස්සල අම්ම දිහා බැලුව. ඇහැට ඇහැ හමුවුණාම ඔලුව චුට්ටක් නමල ඔයා මගෙත් එක්ක හිනා වුනා. හරියට හුග කාලෙක ඉදල දන්නව වගේ. අලුත් ජීවිතයක අලුත් බලාපොරොත්තු එක්ක මගේ පුංචි යෙහෙලිය පෝරුවට නැගුන. ඒ පුංචි සුරංගනාවිය දිහා අපි හැමෝම බලාගෙන හිටියෙ හරිම ආදරෙන්. ඇත්තටම අපි හැමෝම එතනට ආවේ එයාට අපේ ආශීර්වාදයත් ආදරයත් දීල යන්න.

ඒ එක්කම මට ඕනවෙලා තිබුණ ඒ සුරංගනාවිට පොළොවට පය ගහන්න, බය හැකක් නැතිව ඇවිදින්න, වාරුවක් නැතිව නැගිට්න්න අතදීපු අම්මට ආදරෙයි කියන්න, ස්තුතියි කියන්න. දවස නිමා වෙන්න මොහොතක් හරි තියල ඒක ඔයාට කියන්න මම බලාගෙන හිටිය. එක මොහොතක මම ඔයාව හෙවිව. අනේ ඔයා කොහේවත් හිටියෙ නැහැ. මට හරියට දුක හිතුණ. මට මගේ යුතුකම කරන්න බැරිවුණා. මම මගේ යෙහෙළියකට කිව්ව.

ඊටත් පැයකට විතර පස්සෙ අම්මව මට මුණ ගැහුනෙ අහම්බෙන්. මම අම්මගෙ නම කියල ඒ ඔයා නේද කියල ඇහුව. ඇත්තටම මට ඒ වෙලාවෙ දැනුනෙ බොහෝම සුන්දර ආදරණීය ලෙංගතුකමක්. මගේ කමක්, අපේ කමක්, ඒ වුනත් මට අම්ම ට මගේ හැගීම් ඒ විදිහටම කියන්න බැරිවුණා. භාෂාව අපි දෙන්න අතරට බාධකයක් වුනා. ඒ වුනත් මම කියන්න ඕන වුනු මගේ හැගීම් අම්මට දැනුන කියල මට දැනුණ.

ඇත්තටම ආදරණිය අම්මෙ. ඔයාව බදල වැලදගන්න බැරි තරම් මගේ දෑත් පුංචියි. ඔයාගේ හදවත ඒ තරම් විශාලයි. ආදරය, කරුණාව දයාව විතරක් නෙමෙයි සතුට, සැනසීම, ආශීර්වාදය ඔයාගාව තියෙනව. ආදරණිය අම්මෙ අපේ රටේ අපි හැදිල තියෙන්නෙ හැමදේම ඇතුලු හදවතින් දරාගන්න. අපි දෙයක් ප‍්‍රකාශ කරන්න යොමු වෙන්නෙ හරිම අඩුවෙන්. ඒ වුනත් මම දන්නව හංගපු ආදරයකින් ලැබෙන දෙයක් නෑ කියල. ජීවිතේ සමහර දේවල් එළියට ප‍්‍රකාශ කරන්න ඕනි නෑ තමයි. අම්ම අම්මගේ ආදරය ගැන කරුණාව ගැන කතා කරන්නෙ නැහැනෙ. අම්මගේ සතුට ගැනයි කතා කරන්නෙ. ඒ වුනත් ආදරණීය අම්මෙ, තමන් කෙනෙකුට ආදරෙයි කියන එක ඒ ආදරේ අනෙකාට දැනෙනව කියන එක ආදරේ දෙන කෙනාට දැනුනහම තියෙන සතුට විශ්වාස කරන්න බැරි තරම් විශාලයි.

ඇත්තටම මම මගේම අම්මව හුග කාලෙකින් තුරුළු කරගෙන නැහැ. දැන් මගේ අමිමව මම තුරුළු කරගන්න ගියොත් ඈ මගෙන් අහනව මොකද මේ නාකි දණ ගාන්න හදන්නෙ කියල. ඒ වුනත් එදා ඒ මොහොතෙ අම්ම මාව තුරුළු කර ගත්තහම මගේ හිස අම්මගේ පපුවෙ රැදුනම මට හරි අපුරු සුවයක් දැනුන. ඒ එක්කම අම්මගේ හඳවත ඉකිබිදින හ~ත් මට හොදටෝම දැනුන. ඒත් එක්කම මට දැනුන අම්මගේ ඒ කඳුළ වැටුනෙ සතුටත්, දුකක් බෙදාගන්න හිනාවක් කඳුළක් බෙදා ගන්න තරම් හයියක් නැති අය වෙනුවෙන් කියල. ආදරණීය අම්මේ ඔයා හඬන්න බැරි අය වෙනුවෙන් හඬා වැටෙනව. හිනා වෙන්න බැරි අයට හිනාවක් දීල ඒ අයත් එක්කම හිනාවෙනව. ඒක තමයි මම ඔයා තුළින් දකින විශේෂත්වය.

ආදරණිය අම්මේ මම හදවතින්ම කියනව ඒ ගෙවුණ හෝරාව ඔයාගෙ කියල. මගේ යෙහෙලියගේ මංගල දවස ඔයාගෙ කියල. මම දුටුව ඔයාගේ වාගේම දීප්තිමත් තවත් ඇස් හතරක්. මගේ යෙහෙළියගෙ දීපිතිමත් දෑස. ඒ එක්කම ඔබේ ජීවන සහකරුවාගේ දීප්තිමත් දෑස, ඒ දෑස්වල දි¥ලන ආලෝකය දීප්තිය ඔබයි මගේ අමිමෙ.

ආදරණිය අම්මේ. මට ඔයාට කියන්න ඕන, මම දකින මම දැකපු අම්මල අතර ලෝකෙ ඉන්න ආදරණීයම අම්ම ඔයා කියල. මම දන්නව ගැහැණියකගේ ආදරයේ විවිධ සීමා මායිම් තියෙනව කියල. හැබැයි දරු සෙනෙහස හැම ගැහැනියකටම පොදුයි. ආදරණීය අම්මේ, ඔයාගේ ආදරයට සීමා මායිම් නැහැ. ඔයාට පුළුවන් මුළු ලෝකෙටෙම ඔයාගේ ආදරය දෙන්න. මම දන්නව දැනටමත් ඔයා මුළු ලෝකෙටම ආදරය කරනව කියල. ඒ වුනත් ඔයාගේ ආදරේ දැනෙනව කියල මට ඔයාටම කියන්න ඕන.

ආදරණීය අම්මේ, කෙනෙකුගේ ලැබෙන උදව්වට අපිට හරිම ලේසියෙන් ස්තූතියි කියල කියන්න පුළුවන්, එහෙම නැත්නම් බොහොම ස්තූතියි කියල කියන්නත් පුළුවන්. හැබැයි කෙනෙක්ගෙන් ලැබෙන ආදරයට හිලව් කරන්න පුළුවන් ඒ වාගේම ආදරයක් විතරමයි. හැබැයි ඒ ආදරයට කොතනකදිවත් මොන විදිහටවත් මනින්න බැහැ. ඒ ආදරයට වටිනාකමක් දෙන්න බැහැ.

ආදරණීය අම්මේ මම ඔයාට කියනව හුගක් ආදරෙයි කියල. එක හදවතක ආදරේ කොච්චර විශාලද කියල මම දැනගත්තෙ ඔයාගෙන්. මම ඔයාට ස්තුතියි කියනව, අපිට දෛවය විසින් උරුමකරන දේ මොනවගේ දෙයක් වුනත් ඒ දෙය අභිමවා යන්න ශක්තිය අපිට තියෙනව කියල කියල දුන්නට. මම ස්තුතිවන්න වෙනවා ඔබේ දෙමාපියන්ට, ඔබ වැන්නියකට ජීවිතය දුන්නිසා. ඔබෙන් තව බොහෝ දෙනෙක් ජීවිතය ඉගෙන ගන්න නිසා. අම්මේ මම ඔයාට ගරු කරනව. ආදරේ කරනව ඔබ සැබෑ ගැහැනියක නිසා.

*************
උපතින් දෑතක් අහිමි දියණිකට දෑතක් වූ, මවකවූ, ආදරණිය සුදු අම්මා වෙනුවෙන් ලියැවුණු මේ සටහන නැවත පල කෙරෙන්නේ ලොව පුරා වෙසෙන මව්වත් ගුණැති සියළු මව්වරුන් නමටය............ සජිත්

මගේ ලොවෙම අමුත්තෙකු මම වෙලා

(අ)මතක මතක

Untitled

ඇඟිලි පහේ කවි

ආල වඩන අනගි රත්නයෙන් සැරසෙනවා
කෝල නැතිව ආදරයට ඉස්සර වෙනවා
රාලහාමි බව මම කාටත් අඟවනවා
බාල නමුත් සබයෙදි මම සමතෙක් වෙනවා

කමකට නැති බස් කීවා නරකයි මට දැන්
සමහර දන රත්න ජාති මටත් දෙති බොලන්
හැමදේටම වැඩියෙන මම දන්නේ වෙදකන්
මෙම කාරණ නිසා මමත් සමතෙක් වද දැන්

ඔන්න ඉතින් උඹලගේ ලොකුකම මම දැක්කා
දෙන්න දෙන්න දෙ පැත්තෙ ඉඳගන මා රැක්කා
ඉන්න කලට සබයෙදි උස මහතින් බක්කා
දන්නෙ නැද්ද එහෙම නිසා සබයට ලොක්කා

පලවැල රස තුරුර සැම රසගුණ පෙන්නන්නේ
කලබලයක් දුටුවිට නුඹලා ඇකිළෙන්නේ
කොලහල අඬ දබර වලට තනියම යන්නේ
බල සොඳ සපනෙකි ලොව මා කවුරුත් දන්නේ

පොයියංගම් වෙන්ට ම වද උඹලගෙ ලොකු කම
ඇයි බං කාටත් නො පෙනෙද තිබෙන එකතුකම
කොයියම් දේ කරතත් තනියම පැත්තක් මම
දෙයියන්පල් එනිසා පට බැන්ද කෙනෙකි මම

['ජයමඟුල් සිලෝ හා අභිනව ජයමංගල ගාථා' පොතෙන්.]

මොනවද මුත්තේ මොකද කරන්නේ (පුන්චි කාලෙට හිත ගෙනියන සොන්ග් එකක් )

මොනවද මුත්තේ මොකද කරන්නේ

මොකටද ඔබ ඔය බිම හාරන්නේ

ඔබටත් ළමයෝ නොපෙනේ නොසිතමි

අඹ ඇටයක් සිටුවන්නට හාරමි //

දුකසේ සිටුවා අඹ ඇටයක් අද

එක අඹයක්වත් කන්න ලැබේවිද

මම ළමයෝ මින් අඹයක් නොපතමි

යුතුකම පමණක් ඉටුකොට තබනෙමි

තමන්ට නොලැබෙන දේකින් ලෝකෙට

කරන්ට හැකි දේ නොම තේරෙයි මට

පුදුමයි ළමයෝ ඔබෙ ඔය අදහස

හැදුනොත් ඔහොමට ඔබටම වෙයි දොස

පෙර උන් අය සිටවූ අඹ ගස්වල

ඵලයෙන් අප කවුරුත් ලබනෙමු ඵල

අපෙන් පසුව එන අයටත් එම ඵල

ලැබෙන්ට සැලසුම අපගේ යුතුකම

මේ යුතුකම හොඳ හැටි දැනගත්තෙමි

ආයුබොවන් මුත්තේ මම යන්නෙමි

අපෙන් පසුව එන අයටත් එම ඵල

ලැබෙන්ට සැලසුම අපගේ යුතුකම
මේ යුතුකම හොඳ හැටි දැනගත්තෙමි

ආයුබොවන් මුත්තේ මම යන්නෙමි

ගී පද : එස් මහින්ද හිමි

ගීත මියැසිය : රෝහණ වීරසිංහ

ගායනය : අනූෂ නානයක්කාර සහ රෝහණ වීරසිංහ

සිංඳුව අහන්න

෴ හඳුනා ගන්න ඒ ඔහු / ඇය විය හැකියි ෴

ජීවිත කාලයේ දී හැමදාම අපිට කීදෙනෙක් නම් මුණ ගැහෙනවද? කීදෙනෙක් එක්ක හිනා වෙනවද කතා කරනවද...

එයින් කී දෙනෙක් මතකයේ රැදෙනවද.... කී දෙනෙක් ජිවිතෙට සම්බන්ධ වෙනවද.. කී ‍දෙනෙක් අපව හැර යනවද...

එයිනුත් කී දෙනෙක් මරණ මංචකයේදිත් දකින්න පෙරුම් පුරනවද......

පිස්සු වගෙයි ද.... නැහැ එහෙම නැත්තම් තමයි පිස්සු හැදෙන්නේ.....

ලෝකේ කොච්චර මිනිසුන් හිටියත්, අපි ළඟ රැදෙන්නෙ ,එයිනුත් අපිව තේරුම් ගන්නේ, එක්කනයි නැත්තම් දෙන්නයි. ඒත් අපි හරිම මෝඩයි. අපේ ඒ මෝඩකම නිසා, ඒ එක්කෙනා හරි දෙන්න හරි අපේම වරදින් අපි නැති කර ගන්නව.

සමහර කෙනෙක් ඉන්නව ,රූපයෙන් ,තරාතිරමෙන්, රැකියාවෙන් ,සමාජ තත්ත්වයෙන් ,වයසින් ,පාටින් ,පවුල් පසුබිමෙන් තමන්ට නොගැලපුනත් තමන්ව තේරුම් අරන් එකට ජීවත් වෙන්න නම් කියාපු කෙනා.ඒත් සමාජයේ මුල් බැස ගත් ආකල්ප වලට මුහුණ දෙන්න තියෙන බිය නිසාත් බාහිර වටිනාකම් වලට වැඩි තැනක් දීමට සිත ගන්නා උත්සාහය නිසාත් තමන්ට වඩාත්ම ගැලපෙන කෙනාව අපි අහිමි කර ගන්නව.

ඒත් ,පසු කාලීනව අපිට මුණ ගැහෙන අය අතර අර අපි කලින් අතහැරල දැම්ම වගේ අය මුණ ගැහෙන්නෙ නැති වෙන්න පුලුවන්.

තනියෙන් සිටින කොට දැනෙන තනිකමට වඩා ,ගොඩක් දරා ගන්න අමාරු තනිකමක් තමයි විවාහය තුල කෙනෙක් තනි වෙන එක... ගැහැණු පිරිමි දෙපාර්ශවයම එහෙමයි...බාහිර වටිනාකම් වලට එක දුන්නම හිත් වලින් තනි වෙන එක වලක්වන්න අමාරුයි. මොකද බාහිර වටිනාකම් වල සැබෑ ස්වරූපය අපිට දවසක වැටහෙන නිසා... අපි පහු වෙලා හරි අපිව තේරුම් ගන්න පුලුවන් හිතට ලන් වෙන්න පුලුවන් අය සොයනව.....

මම දැකල තියෙනව සල්ලි බාගෙ ,යාන වාහන ,විතරක් නෙමෙයි හරිම ලස්සන ගැහැණුන්ව බැදල ඉන්න පිරිමි පවා ආදරය සොයමින් අඬන හැටි. මෙතනදි ආදරය කීවේ රාගය නෙමෙයි. රාගය ගන්න යන්න පුලුවන් තැන් තියෙනව නේ.... තමන්ව තේරැම් ගන්න ,තමන්ව අදුන ගන්න, තමන් කියන දේ අහන් ඉන්න පුලුවන් ,තමන්ට වටිනාකමක් දෙන්න පුලුවන් කෙනෙක්ව හොයනව.

ඉතින් ..බාහිර වටිනාකම් වලට මුල් තැන දෙන්නෙ නැතිව බොහොම පුංචි හාදුවක් එක්ක ගොඩක් ආදරේ ලබන්න තියෙන අවස්ථාව අහිමි කර ගෙන අතර මඟදි හිස් වෙන ආදරයක් ලබන්න ඔබ කැමති වෙන එකක් නැහැ කියල මම හිතනව....

A successful marriage requires falling in love many times, always with the same person.

අම්මේ ! මම ඔබට ආදරෙයි

මේ ලියන්න යන්නේ ගෙවී ගිය මව්වරුන්ගේ දිනය සදහා පොස්ට් එකක් නෙමේ.ඒ කර හුගක් අය පොස්ට් ලියන්න ඇතිනේ.මම මේ ලියන්නේ මගේ ජීවිතේ සුවිශේෂි දිනයක් වෙන අද දවස මට උදාකරපු මගේ රත්තරන් අම්මාටයි.මේ ලිපියකින් අම්මාගේ ණය ගෙවන්න මට බැ.නමුත් මට මගේ හිතේ තියෙන දේ මුළු ලොකේටම කියන්න පුලුවන්.අම්මේ , මේ ලිපිය සමහර විට ඔයා කවමදාවත් කියවන්නේ නැති වේවි.සමහරවිට කියවාවි.

හරියටම මීට අවුරුදු විසිහයකුත්සහ පැය ගාණකට කලින් මට මේ ලෝකයේ එලිය දකින්න දුන්නාටත් , ඊට පස්සේ සමාජයෙන් සහ නැදැ පරපුරෙන් මුරණ්ඩු , දඩබ්බර මෝඩ , (දරුණු ) හැදිය නොහැකි කොල්ලෙකු ලෙස හැදින්වූ මාව තාත්තා රාජකාරි සහ අනෙකුත් වැඩ සදහා දවස් 365 ම කිලෝමීටර් සිය ගාණක් දුර සිටින කල මේ තත්ත්වයට ගෙන ඒමට ඔබ දැරු මහන්සිය මට හිතාගන්නවත් බැ,ගෙදර කැම නැති වු විට ඔබ නිරාහාරව ඔබේ බත් පත මටත් නංගීටත් බෙදා නිහඩව අදටත් ඉන්නා බව මම දනිමි.එය සදහා අදටත් මම අකමැතිබව ඔබ දන්නේයැයි සිතමි.අතේ සතේ නැතිවුණත් කොලබ යන්න රු සීය ඉල්ලුවිට කොහෙන් හරි එය ගෙනත් දෙන බවත් මම දනිමි.මගේ ශක්තිය ඔබයි අම්මේ.!

හිට්ලර්කෙනෙකු නොවි තාමත් මාගේ හොදරම මිතුරිය වී කිසිම දඩුවමක් නොදී මාගේ සියළුම වැරදී , මොඩකම් මටම තෙරුම් ගන්න ඉඩදුන් නිසා අද මම නිදහස් චින්තකයකු ලෙස සිටමි.ඉස්කොලේ යන කාලේ හටගත් ගැහුණු ලමුන් සමග මිතුදම් වලට නැගණියත් සමග එක්වී පොඩි කෙල්ලකු ලෙස විහලු කලත් ඉන් දුන් ව්‍යාන්ගාර්ත අදහස මට දැන් තේරුම් ගත හැක.ජීවතයේ ඕනැම දෙයක් පිලිබද ඕනැම තිරණයක් ඔබ සමග කතාකිරිමට නොබියව මට හැක.

කැම්පස් එකේ පලවෙනි දවසේ මම වඩාත්ම කරන්න කැමති දේ මොකක්ද කියා ඇසු විට මම කියුවේ ඔබ සමග කාලය ගත කිරීම තරම් මට වෙන වැදගත් දෙයක් නැත කියාඅ.එය එදාටත් අදටත් එක ලෙස සත්‍යයි.අම්මේ ඔබ මගේ හොදම සහ එකම මිතුරියයි.මගේ ආයුෂත් අරගෙන යහපත් සෞඛයෙන් යුතුව චිරාත් කාලයක් වැජබෙවා.මම ඔබට ආදරෙයි. (මෙ ලිපිය මගෙ ජීවිතෙටත් ගොඩක් සමීප නිස එකතුකරා සජිත්)

මැරුණ හිතක්…

අප්පච්චි…………

මං ඇස් පියාගෙන නිදි සුව විදින කොට…

මගෙ අප්පච්චි ඇස් ඇරගෙන නිදි වැරුවා…

මං ඇස් තද කරලා එක හීනෙක පැටලෙන කොට..

මගෙ අප්පච්චි ඇස් ඇරගෙන හීන ගොඩ ගැහුවා…

මං ඇස් ඇරලා ලෝකෙ දිහා බලන කොට…

මගෙ අප්පච්චි ඇස් නොපියා මං දිහා බලා ඉන්නවා…

අපි අපිම වූ ඇත්තම ඇත්ත එදවස

එතින් අපි වෙන් උනායයි - කීයු දින සිටම ඔබ
වෙන් උනාමත් නොවේ රැදීනොරැදී සිටියා ඔබ
හද මතක සිර කුටිය තුල වැද- ද්වන්ද සටනක යුද වැද
සෑම තැනකම- සෑම විටකම- සතුරෙකුම ලෙස උවද

සයෙන් පීඩිතවී ජීවිතේ මරු කතර මැද සටනට වැද
මහමෙරද හිසමතට ගෙන - ඉර හද සොයා ඇවිදින
ජීවිතේ මහපොලොව මත සිටිය ඔබ
හමු වී දකින මේ මොහොත තෙක්ම

ජීවිතේ නිල්ම නිල් අහසට - රලු මහපොලොව
හමුවන තැන් සැබෑවට නැතුවම නොවේ ඉදහිට

අප දෙදෙන
දෙදෙනෙකුම විය එදවස
එකෙකුමත් විය
එක මගක වෙන වෙනම යන

තුවාලයද අහිමි
හිගන්නෙක් උනා ඉන් පසු මම

ආදරය!

රැවටීම..

විවාහයට පසු..!

කවියෙකු වූ අන්ධයා සහ අන්ධ‍යෙකු වූ කවියා

කවියෙකු වූ අන්ධයා සහ අන්ධ‍යෙකු වූ කවියා

කවියෙකු වූ අන්ධයා :

තේ කෝප්පයක් වගේ උණුසුම්ය
ඔබ ලවන් ඉහිරෙයි සුසුවඳ
සුමටය ඇලෙයි මා තොල
පෙඟී ද මී මධුර ලවනග

අන්ධ‍යෙකු වූ කවියා:

ඔබ ලවන් ද වත කමල ද
චර්ම අපිචර්ම කේෂනාලිකා මේද ස්ථර
නොවන්නට කුමන රති සංඥා ද; බවුන් වඩමි
දැහැන් ගත වනු රිසි කමටහනකි නුඹ සිරුර

ඊ ඒ ඩෝසන් ප්‍රීති

මගේ මාළුවා

දැන් වගේ නෙවේ. ඒවා හුඟක් දිග දවස්. ඇස් දෙක පියා ගත්තම මට ඒ දවස් වල තත්පරෙන් තත්පරේ මතක් වෙනවා. පේනවා. ආච්චිලගෙ ගෙදර උස පඩිපෙළ බැහැපු තැනම දෙපැත්තෙන් තිබුණෙ සිනියාස් මල් පාත්ති දෙකක්. ඒ දෙක හැදූවෙ චූටි පුංචියි මමයි එකතු වෙලා. ඒ ගෙදරට සීයලගෙ ගෙදර හරි අම්මගෙ මහ ගෙදර හරි නොකියා ආච්චිලගෙ ගෙදර කියලා මම කියන්නෙ ඇයි? ඒ ගැන මට මේ ළඟදිත් හිතුනා.

මම ඇර වෙන කව්රුත් ඒ ගෙදරට ආච්චිලගෙ ගෙදර කියන්නෙ නෑ. ගමේ අය කිව්වෙ කස්ටම් මහත්තයලගෙ ගෙදර කියලා. මාමල කිව්වෙ අපේ ගෙදර කියලා. මාමලගෙ පුංචිලගෙ ළමයි කිව්වෙ සීයලගෙ ගෙදර කියලා. ඒ ගෙදරට ආච්චිලගෙ ගෙදර කියලා කිව්වෙ මං විතරයි. පුංචිගෙ සිනියාස් මල් පාත්ති දෙකේ හැම පාටකම වගේ සිනියාස් මල් පිපුණා. සමහර සිනියාස් ගස් වල පිපෙන්නෙ තනි පෙති රවුමක් තියන මල්. තවත් සමහර ඒවයෙ රෝස මල් වගේ පෙති රවුම් ගොඩක් තියන මල් පිපෙනවා. ඒ මල් ලොකුයි, ලස්සනයි. තනි පෙති රවුමෙ මල් වගේ නෙවේ ඇහැට කනට පේනවා. මම මල් වලට ආසා වුණා වගේම සත්තුන්ටත් ආසා වුණා. සීයගෙ පරණ සපත්තුවක ලොකු ගෙම්බෙක් පදිංචි වෙලා හිටියා. චූටි මාමා ඌව කොච්චර ඈතට ගිහින් දැම්මත් හවසට ඌ පැන පැන උගෙ පුරුදූ ගේ, සීයගෙ පරණ සපත්තුව හොයාගෙන ආපහු එනවා. පස්සෙ පස්සෙ කවුරුවත් ඌව එලවන්න එච්චර මහන්සි වුනේ නෑ. ඌව එලවන්න ඕනෙ නං පරණ සපත්තුව වීසි කරලා දාන්න හරි ඌට නගින්න බැරි තරම් උඩකින් තියන්න හරි ඕනෙ කියලා ඒ දවස් වල කාටවත් හිතුනෙ නැති එක ගැන දැන් මට පුදූමත් හිතෙනවා. ඒ ගෙමිබා මගෙ යාළුවා. මම හැමදාම රෑට ටෝච් එක ගහලා උගෙ ගේ ඇතුළෙ ඌ සනීපෙට නිදියන හැටි බැලුවා. මාමලගෙ පුංචිලගෙ ළමයි ගෙම්බන්ට කැමති වුණේ නෑ. හැමෝම කිව්වෙ ගෙමිබො, හූනො, කටුස්සො වගේ සත්තු කැතයි, ජරාවයි කියලා. මොකද මන්දා මටනං උන් ලස්සන අපූරු සත්තු. වෙලාවකට මම පොඩි පොඩි ගෙඹි පැටව්, හැකරැල්ලො අල්ලනකොට හෙක්ටර් මාමාගෙ ළමයි කෑ ගහනවා ජරාව කියලා. මං සමහර වෙලාවට චූටි හැකරැලි පැටියෙක් අතේ ගුලි කරලා මාමාගෙ දූවට දෙනවා ''ආ ටොපියක් කියලා'' එයා ගිරිය යටින් කෑ ගහගෙන දූවන හැටි බලන්න. තව මම ආසා වුණා මාළුන්ට. ආච්චිලගෙ ගෙදර තිබුණෙ කැළණි ගඟ අයිනෙමයි. හැමදාම අපි නාන්න යන තොටුපොළක් තිබුණා. ඒකට කිව්වෙ ලිසීගෙ තොට කියලා. ඒ ඇයි කියලා මම ඇහුවම කවුරුවත් ඒ නම හැදූන හැටි හරියට දැනගෙන හිටියෙ නැහැ. සමහර විට ලිසී කියලා ගෑනියෙක් එතනින් ගඟට පැනලා මැරෙන්න ඇති කියලා මම හිතුවා. ඉතිං මං හිතෙන් ලිසී ගැන කතා ගෙතුවා. හුඟක් වෙලාවට ගඟට පැනලා මැරිච්ච ලිසී ගැන හිතනකොට මගෙ ඔලුවට ආවෙ අම්මා. එයා ඒ දවස් වල හුඟක් දූකින් හිටියෙ තාත්තා හිරේ හිටපු එක ගැන. සමහරදාට රෑට එයා හොරෙන් අඬනවා. මං නිදි වගේ බොරුවට ඇස් පියාගෙන අහගෙන ඉන්නවා. වෙලාවකට මටත් ඇඬෙනවා. ඒ වෙලාවට සද්දෙ ඇහෙයි කියලා බයට මං කොට්ටෙ විකා ගන්නවා. ගඟේ නාන්න ගියාම චූටි පුංචියි ලොකු පුංචියි පීනනවා. අම්මා පීනන්නෙ නැතුව පැත්තකට වෙලා නානවා. වෙලාවකට මම අහනවා අම්මා පීනන්න දන්නෙ නැද්ද කියලා? ලොකු පුංචි බක බක ගගා හිනා වෙවී කියනවා '' චූටි ඔයාලගෙ අම්මා පීනලා කප් ගහපු කෙනෙක් '' කියලා. ඇත්තටම අම්මට හොඳට පීනන්න පුළුවන් කියලා මම දැනගත්තෙ පස්සෙ කාලෙක. නාන්න යනකොට මම හැමදාම හිස් ජෑමි බෝතලයක් අරන් යනවා. නාන ගමන් චූටි මාළු පැටව් ඒකට අල්ල අල්ල දානවා. ගෙදර ගෙනත් දවසක් විතර තියං ඉඳලා ආපහු ගඟටම ගෙනත් දානවා. ඒ කාලෙ ගඟේ මිනී යන කාලෙ. ආච්චි පුංචිලට සමහරදාට සැර කරනවා ඔය පොඩි එකත් එක්ක ගඟේ නාන්න යන්න එපා කියලා. ඒත් පුංචිලා මාව එක්ක යනවා. මාමලා නාන්න ගියෙ පුංචිලා වගේ දෙකට තුනට නෙමේ පහට හයට. මං දවස් දෙක තුනක් දැක්කා ගඟේ ඉදිමිච්ච මිනි පාවෙනවා. ඒ වෙලාවට පුංචිලා මට අහක බලා ගන්න කියනවා. ඒත් මට ඒ දිහා බැලෙනවා. ඒ දවස් වල කවුරු හරි මගෙ ඔලුවට දාලා තිබුණා කොයි වෙලේ හරි හිරේ ඉන්න අපේ තාත්තත් ඔය විදිහට දවසක ගඟේ පාවෙලා යයි කියලා. එක දවසක් මම දැක්කා මිනියක් ඟං ඉවුරට ගොඩගහලා කබරයි තුන් දෙනෙක් වට වෙලා ඒක කනවා. මට කබරයි දිහා බලන් ඉන්න හිතුනා මිසක් දූකක් බයක් දැනුනෙ නෑ. මට දූක දැනුනෙ පොඩි පොඩි දේ වලට මිසක් ලොකු ලොකු දේවලට නෙමේ. සිනියාස් පැලයක් ගොළුබෙල්ලො කාලා තිබුණොත් මට ඇඬුනා. කවුරු හරි අම්මට කියලා තිබුණා මාව මොකක් හරි විනෝදාංශෙකට යොමු කලොත් තාත්තා නැති සාංකාව මගෙන් ඇරෙයි කියලා. ඉතිං අම්මා මගෙන් ඇහුවා මං ආස දේවල්. ගත් කටටම ඕනෙ කිව්වෙ මාළු ටැංකියක්. ටික වෙලාවකින් ආයිත් කිව්වා මට චිත්‍ර අඳින්න සුදූ කොළයි පාටයිත් ඕනෙ කියලා. මං ආසා වුණේ මිනිස්සුන්ගෙ චිත්‍ර අඳින්න. දැනටත් මම මම ගැනම හුඟක් විශ්වාසෙන් කරන දෙයක් තමා චිත්‍ර අඳින එක. අම්මා මාත් එක්කම ගිහින් මාළු ටැංකි විකුණන කඩේක මාළු ටැංකි බැලුවා. ඒවා හුගාක් ගණන්. පුංචිම පුංචි ටැංකිය පවා අපිට ගන්න බැරි තරම් ගණන්. මාව ඉස්කෝලෙ එක්ක යන්නත් අම්මට සල්ලි දූන්නෙ සීයා. මගෙ පොත් වලට ඇඳුම් වලට වියදම් දැරුවෙ මාමලා. තාත්තව බලන්න යන්න වුණත් අම්මා එක එක්කෙනාගෙන් සල්ලි ඉල්ල ගත්ත හැටි මට මතකයි. ඒ සල්ලි දෙන අය දැනං හිටියා ඒවා ආයෙ ලැබෙන සල්ලි නෙමේ කියලා. අපේ සීයයි ඒ පවුලෙ හැමෝමයි කැපුවත් කොළ. කැපුවත් කොළ කිව්වෙ ඇයි කියලා මට පස්සෙ කාලෙකයි තේරුණේ. ලොකු බෑනා රතු පැත්තට වැඩ කරලා හිරේ ගිය එක ගැන සීයලා දූකටත් වැඩිය තරහකිනුයි හිටියෙ. අම්මා නිකං හිඟන්නියක් ගානට වැටිලා හිටියා. මං පොඩි එකා නිසා කවුරුත් මට අනුකම්පා කළා. මිනිස්සු අනුකම්පා කරනවා කියන්නෙ අදටත් මට මහ හිරිකිත දෙයක්. උදව් කරන එක වෙනයි, අනුකම්පා කරන එක වෙනයි. අනුකම්පාව ඇතුලෙ මිනිස්සු තමන් ගැනම මහ මෝඩ තකතීරු තක්සේරුවකට යන හැටි දැන් දැන් මට පේනවා. ''පව් සිරිල්ගෙ පොඩි එකා, අනේ නාලනී ඔයාට මේ දවස් වල සල්ලි වලින් කරදරත් ඇති '' කියාගෙන ඉඳලා හිටලා ඇවිත් යන කමනි නැන්දා ගේන මිදි මම කවදාවත් කෑවෙ නෑ. ඒවා කෑවෙ චූටි මාමා. කමනි නැන්දා දවසක් ආච්චිත් එක්ක කිව්වා ''තාත්තල කරන වැරදි වලට ළමයින්ට වන්දි ගෙවන්න වෙන කතාවක්'' . ඒකෙ තේරුම අම්මාගෙන් අහන්න ගිහින් අම්මා දවසක්ම නොකා හිටියා. මගෙ වදෙන් බේරෙන්න බැරි තැන අම්මා චූටි මාමාට කංකෙඳිරි ගාලා මට චූටි සිමෙන්ති මාළු ටැංකියක් හදෝල දූන්නා . ඒක හවුල් ටැංකියක්. මගෙයි චූටි මාමාගෙයි. චූටි මාමා මං ගැන තරහකින් ඉරිසියාවකින් හිටියද කියලත් මට වෙලාවකට හිතෙනවා. එයා කවුරුවත් නැතිතැන මට කෙනිත්තුවා, ටොකු ඇන්නා. සීයලෑ ගේ එයාට කියලා මං දැනං උන්නා. සමහරවිට අම්මයි මායි ඒක අයිති කරගනී කියලා බයක් ඒ වයසට එයාට හිතුනද මන්දා. බත් ඉව්වම ආච්චි කොත ගහලා බත් එකක් බෙදලා හොදි මාළු පිනි වලිනුත් හොඳ හරිය චූටි මාමට වෙන් කරලයි අනිත් අයට බෙදන්න පටන් ගන්නෙ. මං හිටියෙ චූටි මාමා ගැන ලොකු තරහකින්. එයාගෙ වැඩ වලට මම හවුල් වෙනවට එයා කවදාවත්ම කැමති වුනේ නෑ. ඒත් අපි දෙන්නට තිබුණෙ හවුල් මාළු ටැංකියක්. එයා ඒකට කළු ගල් ගොඩක් පුරෝලා වෙලෙන් ගෙනාපු වතුරෙ වැවෙන ගස් ජාති හිටෙව්වා. මට ඕන වුනේ ගඟේ වගේ සුදූ වැලි අඩියට දාලා මාළුන්ට පීනන්න හොඳට ඉඩකඩ තියන ටැංකියක් හදන්නයි. එතකොට එයා කිව්වෙ මාළු කැමති හැංගිලා ඉන්න කියලා. අන්තිමට එයාගෙ විදියටයි ටැංකිය සැරසුනේ. මට ඕනෙ වුණේ ටැංකියට ගඟේ මාළු දාන්න. එයාට ඕනෙ වුණේ පාට පාට රට මාළු දාන්න. අන්තිමට ඒ වැඩේට මාත් කැමති වුණා. එයා කිව්ව රට මාළු ගඟේ මාළු වගේ නෙමේ හැම පාටින්ම ඉන්නවනෙ. එයා මාළු ගෙනාවා. මට තිබුණෙ ටැංකිය දිහා බලා ඉන්න විතරයි. ටැංකියත් එයාගෙ මාළුත් එයාගෙ. මං මාළුන්ට කන්ඩ දානවටවත් එයා කැමති වුණෙ නෑ. එයා හිතුවෙ මං හුඟක් කෑම දාලා වතුර නරක්වෙලා මාළු මැරෙයි කියලා. මං ඉතිං උදේ නැගිට්ට ගමන් ගිහින් ටැංකිය දිහා බලන් ඉන්නවා. පෙලක් වෙලාවට බඩ ලොකු මාළුවෙක් දැක්කොත් මට හිතෙනවා ඌ කොයිවෙලේ හරි පැටව් දායි කියලා. ඉතිං මං බලන් ඉන්නවා. මං රෑටත් ටෝච් එක ගහලා බලනවා මාළු නිදිද කියලා. ඒත් උන් කවදාවත් නිදියනවා මම දැකලා නෑ. දවසක් තාත්තා බලන්න ගිහින් අම්මත් එක්ක එද්දි මං දැක්කා මාළු විකුණන තැනක්. මම පොළොවෙ හැපිලා මාළුවෙක්ව ඉල්ලලා හිටියා. අන්තිමේ අම්මට මාව එතනට එක්ක යන්න වුණා. එතන මාළුන්ගෙ ගණන් ඇහුවම අම්මගෙ ඇස් හීන් වුණා. අපි මාළු බලලා බලලා අන්තිමේ නැට්ට නැමිච්ච ගෝල්ඩ් ෆිෂ් මාළුවෙක් අම්මා මට අරන් දූන්නා. දැන්නම් මට හිතෙනවා ඌ ආබාධිත එකෙක් නිසා එතන මුදලාලි අම්මට ඌව ලාබෙට දෙන්න ඇති කියලා. ඒත් ඌ වෙනස් එකෙක් නිසා මං ඌට පපුව පිරෙන්න ආදරේ වුණා. චූටි මාමා කැමති වුණේම නෑ මගෙ මාළුවව එයාගේ ටැංකියට දානවට. ඒත් අන්තිමේ චූටි මාමාට සිද්දවුනා එයාගෙ ටැංකියෙ මගෙ මාළුවට ඉඩ දෙන්න. මම ගෙදර හිටිය හැම වෙලේම කලේ මගෙ මාළුවා දිහා බලන් ඉන්න එක. ජීවිතේ මගෙම කියලා මට දැනිච්ච පළවෙනි දේ ඒ මාළුවා. අනිත් මාළු හැමෝටම වඩා ඒ මාළුවාව මට ලස්සනට පෙනුනා. උගෙ කැත ඒත් අමුතු ලස්සනක් තිබුණා. දැන් වුනත් ඇස් දෙක පියා ගත්තම මට ඌව මතක් කර ගන්න පුලුවන්. දවසක් උදේක නැගිට්ට ගමන් වෙනදා වගේම මං මාළු ටැංකිය ගාවට දිව්වා. අනේ මගෙ මාළුවා හිටියෙ නෑ. ඉස්සෙල්ලාම මට හිතුනෙ ඌ ටැංකියෙන් බිමට පැනලා කියලා. මං ටැංකිය වටේ හැමතැනම හෙව්වා. ඒත් ඌ හිටියෙ නෑ. ඊළඟට මට හිතුනෙ චුටි මාමා ඌව අල්ලලා විසික් කරන්න ඇති කියලා. එයා නිතරම කිය කියා හිටියෙ නැට්ට නැමිච්ච කැත ගෝල්ඩ් ෆිෂ් මාළුවා නිසා එයාගෙ ටැංකිය කැත වුණා කියලා. මට ගලක් අරන් ටැංකිය කුඩු පට්ටං කරන්න හිතුනා. ඒත් ටැංකියෙ අනික් මාළු ගැන හිතලා මම එහෙම කලේ නැහැ. තරහ වැඩි කමට මට ඇඬුනෙත් නැහැ. මං හැමතිස්සෙම හිතුවෙ අඬන එක මහ ලැජ්ජා නැති බාල වැඩක් කියලා. කොයිතරං කඳුළු වැක්කෙරෙන දූකකදි වුනත් මං කාටවත් නොපෙනෙන්න ඇඬුවා මිසක් පේන්න ඇඬුවෙ නෑ. තොල විකාගෙන හරි කඳුළු හිරකර ගත්තා. දැන් ඒවා මතක් වෙනකොට මට හීනි හිනාවකු යනවා. මං මාළුවා නැති කතාව මුලින්ම කිව්වෙ චූටි පුංචිට. ඊට පස්සෙ ලොකු පුංචිට. හැමෝම ඇවිත් මාළුවාව හෙව්වා. අන්තිමේ ඌව හොයා ගත්තෙ චූටි මාමා. ඌ ටැංකියෙ ගල් දෙබොක්කාවක මැරිලා හිටියා. ඇස් දෙක සව් ඇට දෙකක් වගේ සුදූ වෙලා. අනික් මාළු කොටලා වරල් ඉරිලා. අනේ ඌ ඇත්තටම මැරිලා. මගෙ පපුව ඇතුලෙ ලොකු ගලක් හිරවෙලා තියනවා වගේ මට දැනුනා. මං තුවාල වෙන තරං තදින් යටි තොල හපාගෙන බලන් හිටියා. චූටි මාමාගෙ මූණෙ පවා තිබුණෙ දූකක්. ''අපි තව ඔයිටත් ලස්සන මාළුවෙක් ගේමු චූටි'' ලොකු පුංචී කිව්වා. ''අපෝ කොල්ලට මං මාළු ජෝඩුවක්ම ගෙනත් දෙන්නං.'' සීයා කිව්වා . ඒවා නිකං අනුකම්පා කතා. මං මැරිච්ච මාළුවා කෝපි කොළයක් උඩ තියාගෙන ඔහෙ බලං හිටියා. ''චූටි දැන් ඔකා ගඳ ගහයි අපි ඌව වලලමු.'' අන්තිමේ චූටි පුංචි කිව්වා. මං කටිටියෙන් ඈතට ගිහින් මාළුවා දිහාම බලන් හිටියා. ටික වෙලාවකින් මට මාර නුවණක් ආවා. මං දැනං හිටියා ෆ්‍රිජ් එකේ දැම්මම මාළු නරක් වෙන්නෙ නැහැ කියලා. ලොකුම මාමා ඩුබායි ඉඳලා එවපු ලොකුම ලොකු ෆ්‍රිජ් එකක් ආච්චිලගෙ ගෙදර තිබුණා. මම ඒකත් එක්ක එක එක අත්හදා බැලීම් කරන්න ගිහින් සීයගෙනුයි ආච්චිගෙනුයි අනන්තවත් බැනුම් අහලා තියනවා. දවසක් මට ඕනෙ වුනා භුමි තෙලුත් වතුර වගේ ෆ්‍රිජ් එකේ උඩ කෑල්ලට දැම්මම මිදෙනවද කියලා බලන්න. ඒ වැඩෙන් වුනේ ෆ්‍රිජ් එකේ දාලා තිබ්බ ඔක්කොම එළෝළු මාළු වීසි කරන්න වුනු එකයි. ''මූනං මුගෙ තාත්තා වගේම යක්සයෙක් '' අම්මට හොඳටම තරහ ගිහින් එදා මට පාරකුත් ගැහුවා. තව දවසක මට ඕනෙ වුනා කුරුමිණියෙක් රැයක් ෆ්‍රිජ් එකේ දාලා උදේට ඌ පණ පිටින් ඉන්නවද බලන්න. එදත් මං ගුටි කෑවා . මං මගෙ මැරිච්ච ගෝල්ඩ් ෆිෂ් මාළුවව වතුර වීදූරුවකට දාලා කවුරුවත් නැති වෙලාවක ෆ්‍රිජ් එකේ උඩ කෑල්ලට දැමිමා. දාලා සැරින් සැරේ වතුර මිදෙනවද කියලත් බැලුවා. මගෙ මහා දූක තුනී වෙලා පපුවට හීන් හුළං රැළි හැමුවා. ඒත් ටික වෙලාවයි. හවස චූටි මාමට වැඩේ අතටම අහු වුනා. ''මේ මොන මල ජරාවක්ද? ලොකු අක්කෙ උඹේ චූටිට කියල දීපං මේවා වටින කියන බඩු මිසක් උගෙ තාත්තා ඌට අරන් දීපු සෙල්ලම් බඩු නෙමේ කියලා'' චූටි මාමා කෑ ගැහුවා. අම්මා මුකුත්ම කිව්වෙ නෑ. එයා මට බැන්නනං මට ඒ තරං දූකක් හිතෙන එකක් නෑ. චූටි මාමා වීදූරුව පිටින්ම මගෙ මාළුවව පිලිකන්නෙ කුණු ගොඩට වීසි කලා. මිදූනු අයිස් කුටිටිය ඇතුළෙ මාළුවව අපැහැදිලිව පෙනුනා. මාළුවා වගේම මගෙ හිතත් මහා අයිස් කුටිටිය ඇතුලෙ මිදිලා වගේ මට දැනුනෙ. ඒක දූකක්වත් තරහක්වත් නෙමේ නිකම්ම නිකං හිස් කමක්. මට ඕනෙ වුනේ කවුරුවත්ම නැති තැනකට ගිහින් මගෙ මාළුවත් එක්ක තනි වෙන්න. ඌව නරක් වෙනවා දකින්න මට ඕනෙ වුණේම නෑ. අයිස් කුටිටියෙ වතුර වේගෙන් දිය වුණා. මට අලුත් අදහසක් ආවා. කුස්සිය අයිනෙ පිච්චිච්ච බලුබ් ගොඩක් තිබුණා. මං එකක් අරන් පරණ පිහියකින් ගහලා කට කැඩුවා. ලස්සනට රවුමට කට කැඩුනෙ නැති වුනත් නිකං කෝප්පෙක හැඩේ එන වීදූරු භාජනයක් ඒකෙන් හැදූනා. පස්සෙ පරණ මේස ලාච්චුවකින් ඉටි පන්දං කොට ටිකක් හොයන් ඇවිත් ඒවා හුරලා හුරලා එන ඉටි කෑලි වලින් බලුබ් කෝප්පෙ පිරෙව්වා. කුස්සියෙන් කුප්පි ලාමිපුවකුයි ගිනි පෙටිටියකුයි හොයං ඇවිත් වත්තෙ ඈතට ගිහින් ලාමිපුව පත්තු කරලා අර බලුබ් කෝප්පෙ ඉටි ටික උණු කලා. ටික ටික රත් වෙනකොට බලුබ් කෝප්පෙ අල්ලං හිටිය මගෙ ඇඟිලි පිච්චෙන්න ගත්තා. පස්සෙ මං කලේ උස ගල් තුනකින් ලිපක් හදලා යටින් කුප්පි ලාමිපුව තියලා උඩින් බලුබ් කෝප්පෙ තියලා ඉටි ටික උණු කරපු එකයි. ටික වෙලාවකින් ඉටි ටික හොඳට උණු වුනා. මං ගෝල්ඩ් ෆිෂ් මාළුවව ඒ උණු වෙචිචි ඉටි වතුරට දැමිමා. චූස් ගාලා සද්දෙකුත් එක්ක ඌ ඉටි වතුරෙ ගිලුනා. පාන නිමලා මං බලන් හිටියා. ඉටි ටික මිදෙන්න හුඟක් වෙලා ගියා. අන්තිමේ ඉටි ටික මිදිලා ටික ටික සුදූ පාටක් ගැහුනා. ඒ සුදූ පාට ඇතුලෙ අපැහැදිලි අඟරු ගුලියක් වගේ ගෝල්ඩ් ෆිෂ් මාළුවව පේන්න ගත්තා. මට සතුට දරා ගන්න බැරි තරම් . අන්තිමට මම මගෙ මාළුවව රැක ගත්තා. ඌ ආයි කවදාවත්ම නරක් වෙන්නෙ නැහැ. මං මැරිලා කුණු වෙලා ගියාට පස්සෙත් මගෙ මාළුව ඉටි ගුලිය ඇතුලෙ එහෙම්මම ඉඳී. වෙලාවකට මට හිතෙනවා මං මේ එක එක දේවල් ලියන්නෙත් ඒ අරමුණෙන්ද කියලා. මං මැරිලා ගියත් කවුරුහරි කෙනෙක් මේවා කියවයි. එතකොට එක විදියකට මං මැරිලා. එක විදියකට මැරිලා නෑ. මේ ළඟක් වෙනකම්ම ඒ ඉටි ගුලිය ජීවිතේ පස්සෙ කාලෙක එකතු වෙච්ච එක එක සිහිවටනත් එක්ක මගෙ ළඟ තිබුණා. ඒත් දැන් ඒක හොයා ගන්න නෑ. ඔය කොහෙ හරි අස්සක මුල්ලක ඇති. ආයි පරණ දේවල් අස් පස් කරනකොට හම්බවෙයි. www.boondi.lk

ඩෙනිස්ගේ දස්කම් | "පැණි කොමඩු මාවත"

ඩෙනිස්ගේ දස්කම් | "පැණි කොමඩු මාවත"

මං එදා සෙල්ලං කරලා ගෙදර ආවෙ හෙම්බත් වෙලා. අපේ ක්‍රීඩා නිවාසෙයි, තවත් නිවාසෙකුයි අතර පාපන්දු තරඟෙන් අපි දිනුව. ලකුණු 44:37 ට. මං ඒ හින්දා හරිම සන්තෝසෙන් හිටියේ. ඉක්මනට අත් දෙක හෝදගෙන මං කෙළින්ම ගියේ කුස්සියට. කුස්සියේ මේසෙ ලඟ වාඩිවෙලා මං අම්මට මෙහෙම කිව්වා. "අම්මෙ, මට යකෙක් කන්න බඩගිනී..." අම්මා හිනාවුණා. "පණ තියෙන යකෙක්ද?" අම්මා ලිප ලඟින් අහකට හැරුණා. එයා අතේ දුං දමන පිඟානක්. මං හිතුවා ඒ මගේ ආසම සුප් ජාතිය කියලා. අම්මා මං ඉස්සරහින් පිඟාන තියලා, "ඔන්න කාලා බලන්න...." කිව්වා. ඒත් ඒ නූඩ්ල්ස් එක්ක කිරි සුප්. යොදය පිරිලා. හරියට ත්‍රිපෝෂ වගේ. ත්‍රිපෝෂත් එක තලියට තියෙන කෑමක්. කිරියි- නූඩ්ල්සුයි එකට දාපු සුප් එකත් එකට ඇලිලා. යොදයත් තියෙනවා. ඒවා කනවා තියා, මට දකින කොටත් වමනෙ යන්න එනවා.

"අපෝ, මට එපා.." "කතා කරන්න එපා!" අම්මා සැර කළා. "මේ යොදය පිරිලා.." "මොන යොදයක්ද?" තාත්තා ආවා. එයා අපි දිහා බලලා, "මොකද දෙන්නත් එක්ක බර කතාවක්" කියලා ඇහුවා. "බලන්නකෝ මෙයාගෙ විකාර! මේ කෑම කන්න බෑ කියනව. මෙයා තව ටික දවසකින් අවුරුදු එකොළහ ලබනව. ඒත් තාමත් තොත්ත බබෙක් වගේ වැඩ කරන්නෙ.." මට තව ටික දවසකින් ලබන්නේ අවුරුදු නවය. ඒත් අම්මා හැමතිස්සෙක කියන්නෙ මට එකොළහක් වෙනව කියල. මට අවුරුදු අටේදි එයා කිය කිය හිටියේ මට ඊලඟට ලබන්නේ දහය කියලා. "ඇයි මෙයා කන්නෙ නැත්තෙ?" තාත්තා ඇහුවා. "ඇයි සුප් එක කරවුණාද? එහෙම නැත්තං ලුණු වැඩි වුණාද?" "මේ උණු කරපු කිරියි, නූඩ්ල්සුයි. ඒ මදිවට යොදේ පිරිලා" තාත්තා ඔලුව වැනුවා. "හා. ඒකත් එහෙමද! අපේ මහරජතුමට මේ කෑම රහ මදිවෙලා. එයාට රිදී බාජනේක දාලා අමෘතෙ ඕනෙ වෙලා!" මට හිනා. තාත්තා හැම තිස්සෙම ඔහොම විහිළු කරනවා. "මොනවද අමෘතෙ කියන්නෙ..." "මන් දන්නෙ නෑ. මොනව හරි රහම ජාතියක්. ඔන්න ඔය සුප් එක බීලා දාන්න ඩෙනිස්.." "ඒත් තාත්තෙ මේකෙ යොදේ තියනව" "ඔයාට සැප වැඩිවෙලා කොල්ලෝ!" තාත්තා එහෙම කියල අම්මා දිහාට හැරුණා. "මෙයාගෙ පිඟාන අයින්කරන්න. මට මෙයා දිහා බලන්නත් එපා වෙනවා. මෙයාට ත්‍රිපෝෂ කන්නත් බෑ. නූඩ්ල්ස් සුප් බොන්නත් බෑ. පුදුම වදයක්නෙ! මට නං මෙව දැකල ඇති වෙලා..." තාත්තා මගෙ ඉස්සරහපිට වාඩිවෙලා මං දිහා බැලුවෙ ජීවිතේ කවදාවත් මාව දැකලා නෑ වගෙ. එයා මොනවත් කිව්වෙ නෑ. ඒත් එකදිගටම මං දිහා බලාගෙන හිටියා. මං වහාම හිනාවෙන එක නැවැත්තුවා. මට තේරුණා මේක තව දුරටත් විහිළුවක් නෙමෙයි කියලා. තාත්තා එහෙමම සද්දයක් නැතුව හිටියා. අම්මයි මමයි ගල් ගැහිලා වගෙ හිටියා. ඊට පස්සෙ ඔන්න තාත්තා කතා කරන්න පටන් ගත්තා. ඒත් එයා කතා කළේ මටවත් අම්මටවත් නෙමෙයි. හරියට අපිට න්පෙනෙන කෙනෙකුට්‍ර වගේ. "මං හිතන්නෙ නෑ කවදාවත් මට ඒ නරක සරත් කාලෙ අමතක වෙයි කියලා" තාත්තා කිවුවා. "මොස්කව් නගරෙ හරිම සීතලට අඳුරු වෙලා තිබුණ. ඒ යුද්ද කාලේ. නාසි හමුදා නගරෙට ගහන්න පටන් අරන්. අපි හැමෝම සීතලෙන්, බඩ ගින්නෙන් මිරිකිලා හිටියේ. මිනිස්සුන්ගෙ මූණෙ හිනාවක් නෑ.හැමෝම පැයෙන් පැයට රේඩියෝ එකෙ ප්‍රවෘත්ති අහනව" "මට ඒ කාලේ අවුරුදු එකොළහක විතර ඇති. මං හරි වේගෙන් වැඩුණ. ඉක්මනට උස ගියා. ඒ හින්දම හැම තිස්සෙම බඩගිනි ආවා. කවදාවත් බඩ පිරෙන කල් කන්න හම්බවුණේ නෑ. මං හැම තිස්සෙම අම්මගෙන් කෑම ඉල්ලුවා. ඒත් ඒගොල්ලන්ට ලැබුණෙ පුංචි පාන් සලාකයක් විතරයි. ඒක තමයි අපි බෙදාගෙන කෑවෙ. ඒකත් මගෙ බඩට මදි. මං හැමතිස්සෙම නිදාගන්න ගියෙ බඩගින්නෙ. හීනෙන් දැක්කෙ පාන්. හැම තැනම ඔහොමයි. ඒ කාලෙ ගැන කොච්චර දේවල් ලියවිලා තියෙනවද? " "දවසක්දා මං නගරේ පුංචි වීදියක් දිගේ යනකොට, ට්‍රක් එකක පැණි කොමඩු ගොඩ ගහල තියෙනව දැක්ක. මං දන්නෙ නෑ ඒක මොස්කව් නගරෙට කොහොම ඇතුළු වුණාද කියලා. ඒගොල්ලො ආධාර බෙදන කට්ටිය වෙන්නැති. කෙට්ටු මනුස්සයෙක් ට්‍රක් එක උඩ නැගලා හිටියා. එයා කොමඩු ගෙඩියක් අරගෙන ඒක තව මනුස්සයෙක් අතට විසි කලා. එයා ඒක අරගෙන පළතුරු ගබඩාවෙ වැඩකරපු ගෑනු කෙනෙකුට දුන්නා. එයා තව කාට හරි දුන්න. ඔය වගේ මිනිස්සු කට්ටිය එකතු වෙලා, ට්‍රක් එකේ ඉඳල පළතුරු ගබඩාව ඇතුළට කොමඩු අතින් අත යැවුවා. කවුරු හරි දක්කම හිතයි ඒගොල්ලො ඉරි වැටිච්ච කොළපාට බෝල අල්ලන සෙල්ලමක් කරනවය කියල" "මං එතන හිටගෙන හුඟක් වෙලා බලා හිටිය.ට්‍රක් එකෙ හිටපු මනුස්සයෙක් මං දිහා බල බල සැරින් සැරේ හිනා වුණා. එයා හරිම කරුණාවන්ත පාටයි. අන්තිමට ඒගොල්ල දිහා බලාගෙන ඉඳලා මට එපා වුණා. මං ආපහු ගෙදර යන්න හැරෙන කොටම තමයි, ඒ ගොල්ලන්ට පැණි කොමඩු ගෙඩියත් අතෑරුණේ. ලොකු කොමඩු ගෙඩියක් විසිවෙලා ඇවිත් පාරෙ හැපුනා. හරියටම මං ලඟ. ඒක පිපිරුණා. කොමඩු ගෙඩිය ඇතුලෙ රතුපට මදෙයි, කලුපාට ඇටයි එක්ක ඇතුලෙ හීනි සුදුපාට ලෙල්ල... පැණි බේරෙන කොමඩු ගෙඩියයි, ඒකෙ සුවඳයි දැනුනම මට දැනුණා මං කොච්චර බඩගින්නෙද හිටියෙ කියලා. මං අහක බලාගෙන ගෙදර යන්න හැරුණා. අඩි දෙක තුනක් යනකොට මට ඇහුන කවුද කෑගහනව" "ඒයි ළමයෝ...ළමයෝ" "මං හැරුණා. ට්‍රක් එක උඩ ඉඳලා මට හිනාවුණු මනුස්සයා මං දිහාට එනවා. එයා අතේ අර පැලිච්ච කොමඩු ගෙඩිය" "ආ පුතා මේක ගන්න. ගෙදර අරන් යන්න. මේක ඔයාට..."

"මං වචනයක් වත් කතා කරන්න කලින් එයා කොමඩු ගෙඩිය මගෙ අතේ තියලා ඉක්මනට ට්‍රක් එක දිහාට ගියා. මං කොමඩු ගෙඩිය බදා ගත්තා. ඒක හරිම බරයි. මට උස්සගෙන යන්නත් බැරි තරං. මං ගෙදර ගියාම වාල්යා; මගේ යාළුවටත් අඬගහලා, දෙන්නත් එක්කම ඒ ලොකු කොමඩු ගෙඩිය කෑවා. දෙයියනේ! ඒකෙ රහ! මට ඒක ඕගොල්ලන්ට වචනයෙන් විස්තර කරන්න බැහැ. ඉස්සරවෙලාම අපි ගෙඩිය දෙකට කැපුව. ඊට පස්සෙ කොමඩු කෑල්ල කනකොට පැණි අපේ කන් වලටත් විසි වුණා.පැණි බේරෙන කොමඩු ගෙඩියෙ යුෂ අපේ කම්මුල් දිගේ බේරුණා. අපෙ බඩවලුත්, කොමඩු ගෙඩි දෙකක් වගේ පිම්බිලා ආවා. බඩට ගැහුවොත් බෙරයක් වගෙ සද්දෙ එන්න තිබුණ. අපිට දුක කොමඩු කන්න එක පාන් කෑල්ලක් වත් තිබිච්ච නැති එක ගැන. එහෙම උණා නං එදා අපිට රජ මගුල්. ඔව්..." තාත්තා ජනේලෙන් එහා බලාගෙන හිටිය.

"ඒ සරත් කාලෙත් සීත දැනෙන්න පටන් අරන් තිබුණ. හිම පියලි වැටිලා හුළඟට පාවෙලා ගියා. අපිට දැං ඉස්සර තරම් වත් කන්න නෑ. නාසි හමුදා මොස්කව් නගරෙට එන්න එන්නම ලංවුණා. මට බඩගිනි වුනා. ඒත් මං ඒ වෙනකොට හීන දැක්කෙ පාන් කන්න නෙමෙයි. පැණි කොමඩුයි පානුයි කන්න. දවසක් දා මං උදේ නැගිටිනකොට බඩ පිටටම ඇලිලා. බඩක් නෑ වගෙයි පෙනුණෙ. මට කෑම ඇරෙන්න වෙන දෙයක් ගැන හිතා ගන්න බැරි වුණා. මං වාල්යා ගේ ගෙදර ගිහින් කිව්වා "අපි පැණි කොමඩු මාවතට යමු. සමහර විට අදත් කොමඩු බාන්න බැරි නෑ. ආයෙමත් ගෙඩියක් විසිවෙලා පැලුණොත් එහෙම අපට ඒක හම්බ වෙයි" කියල. "අපේ ආච්චිලගෙ සාලු කරවල් වටේ ඔතාගෙන, කබායයි තොප්පියි දාගෙන අපි ගියා. ඒ මොකද උහුලන්න බැරි තරං සීත නිසා. අපි පැණි කොමඩු මාවතට ගියා.ඒක හරිම මූසල දවසක්. වීදියෙ මිනිස්සු හිටියෙ නැති තරං. හරිම නිස්සද්දයි. කොහොමටවත් දැං වගෙ නෙමේ. පැණි කොමඩු මාවතේ මිනිස් පුළුටක් වත් නෑ.අපි ගබඩාව ලඟ හිටගෙන පැණි කොමඩු අරන් ට්‍රක් එකක් එනකල් බලා හිටියා. ගොඩක් වෙලා හිටියා. කරුවල වැටුණ. ඒත් තවම ට්‍රක් එක නෑ." "බාගදා හෙට එන්න බැරි නෑ..." මං කිව්වා. "ඔව්. බාගදා හෙට ඒවි.." වාල්යාත් එකඟ වුණා. ඉතිං අපි ආපහු ගෙදර ගියා. ඊලඟ දවසෙත් අපි ආයෙමත් පැණි කොමඩු මාවතට ගියා. ට්‍රක් එකක් තියා මොකක් වත් නෑ. අපි එදා ඉඳන් හැමදාම ගියා. බලාගෙන හිටියා. බලාගෙන හිටියා. ඒත් ඒක කවදාවත් ආයෙ ආවෙ නෑ." තාත්තා කතාව නැවැත්තුවා. එයා ජනෙලෙන් එහා පැත්ත බලාගෙන හිටියෙ හරියට අම්මටවත්, මටවත් පෙන්නෙ නැති දෙයක් දිහා බලාගෙන ඉන්නව වගේ. අම්මා තාත්තා ලඟට ගියා. ඒත් තාත්තා එක පාරටම නැගිටලා කුස්සියෙන් යන්න ගියා. අම්මා තාත්තගෙ පස්සෙන් ගියා. මං තනි වුණා. මමත් තාත්තා කළා වගේ, වාඩිවෙලා ජනේලෙන් එහා පැත්ත බලාගෙන හිටියා. එකපාරටම මටත් තාත්තයි වාල්යයි සීතලෙන් ගැහි ගැහී බලාගෙන ඉන්නව මැවිල පේන්න පටන් ගත්ත. සුළඟයි, හිමයි ඒ ගොල්ලන්ගේ ඇඟවල් වල හැපුණ. ඒගොල්ලො සීතලට ගල් වෙලා. ඒත් හිටගෙන බලාගෙන ඉන්නවා. බලාගෙන ඉන්නවා. නිකම්ම බලාගෙන ඉන්නව...! මං කොච්චර බය වුණාද කියනවා නං මගෙ පිඟාන බදාගෙන මට පුළුවං තරං හයියෙන් කාගෙන කාගෙන ගියා. ඊට පස්සෙ මං ඒක ඇල කරලා, අන්තිම කිරි බිංදුව දක්වා බීගෙන බීගෙන ගියා. ඊට පස්සෙ පාන් කෑල්ලකින් පිඟාන පිහලා ඒකත් කෑවා. වෙන එකක් තියා හැන්දත් ලෙව කෑවා!

The Adventures of Dennis by Victor Dragunsky සිංහල පරිවර්තනය "ඩෙනිස්ගේ දස්කම්" කෘතියෙන් උපුටනයකි. මෙම කෘතිය විජේසූරිය ප්‍රකාශනයකි.[2005]

Victor Dragunsky | වික්ටර් ඩ්‍රැගුන්ස්කි

are you sure you want to remove the folder " ලව් and move all its contents to the another Person ?

දනීද මාවෙභෙසෙන අයුරැ?

වාසනාව ?

හිතන්න ?

ඈයි ?

විඥානවාදියාගෙ උදානය

ඒ කාලෙ අත්තම්ම කියා දුන් කතාවල දෙවියෝ ද රකුසෝ ද සිටියෝ රකුසෝ නපුර කැඳවත් දෙවියෝ මිනිසුනට පිහිට වෙත් එබැවින් මහරු දෙවිවරු මසිතෙහි ලැගුම් ගත්තෝ දුක් ගිනි නැගෙන මොහොතක රෝ බිය දැණුන දවසක පිහිටක් නොමැති හැම වර දෙවියන් පිහිට යැදුවෙමි ''දෙවියන් මිරිඟුවක් වේ නුඹ විඥානවාදියෙක් වේ'' මගෙ පන්තියේ සොයුරෝ මා හුදෙකලා කෙරුවෝ සොයුරන් දෙසු දහමින් දෙවිවරු බැහැර කෙරුවෙමි ගස් - ගල් වැන්ද සිත මැඩ බුදුගෙයි පිළිම බින්දෙමි එහෙත් වෙනදා මසිත පැවතුණු සන්සුන්කමත් ගිලිහුණි අපමණ තැවුල් කරදර ඇති විට කිසිවකුත් නැති වුණි බිලිඳු මා පුතු උපන් දවසේ සිත යම් තැනක නැවතුණි දැන් දැන් මපුතු ඇසුරේ දෙවියන්, බුදුන් දකිනෙමි පුතු බුදු සිනා කැල්මේ පිවිතුරු බවින් පිබිදෙමි තුරු අග සිනිඳු මල් මත වැඩ හිඳ දෙවිවරුන් කැඳවමි සිහිනෙන් ඉකිබිඳින පුතුනේ දුක දැක හදවතින් වැලපෙමි නළලත සිඹින හුස්මෙන් පුතු දුක් මවෙත ඇදගමි යටි සිත සැඟවූ බුදු රුව පුතු මුව මතින් දකිනෙමි මොළකැටි පුතුගෙ පා යුග බැති සිත පුදා නමදිමි [අඳුරු වන බිමකි අප නිවසන 2008]

බස් සහ පාර්ලිමන්ට්

මල - කුමාරතුංග මුනිදාස

මහ පුදුමෙකි - මලෙක මලකි
නැහැ එහි සකි - සමනළයෙ කි

කුමාරතුංග මුනිදාස

සජියගෙන් පුන්චි පහෙ අයට

මුව පැටියෝ බිය නොවන්න
මේ ගෙඩියේ රස බලන්න.


කවුදැයි, කවුදැයි පොර කා ගන්නේ
ටර්නිප් ගෙඩියට පොර කා ගන්නේ


නත්තල් ගහ පොඩි වුණාට
මේ ගෙඩියත් ඇගෙ නොවේද?


මිතුරෝ හතුරන් වෙති ඉඳ හිට
එකෙක් ගොරවති, අනිකා අනින විට.

හීන

සිහින විකුණන මාර ගහ යට දුගී දුප්පත් ලොතරැයි වෙළෙඳ සිටුවර පුංචි හිර ගෙදර සිනාසෙන සිහින මිටින් ගෙන ලෑලි මත ඇණ ගසාගෙන වැතිරෙන යකඩ කටකින් කෑගසාගෙන මාර ගහ යට සින්දු විසිරෙන පුංචි හිරගෙදර දිලිසෙන වෙළෙඳ සිටුවර පා මුල ඉරී වකුටු වෙන සිහින කඳු හැන්දෑවට කුණු කූඩයට රිංගන කඳුළු දිලිසෙන [මාවිල් ආරු නොහොත් මරණයේ දොරටුව 2009]

හුවමාරු කළ හැකි දේ

මා කැමති යි අරක්කු
බෝතලයක් කඩා ගෙන
ආලින්දයෙන් එපිටට
ඇවිද යන්නට

සයුර ඉදිරියට ගොම්මන් වෙලාවෙහි,
මේ රහමෙර
මුසුව ගාන
ගමන් ම

තොල, විඳ ගනිමින්
සොම්නස හඬ ගා බමන
සුළඟෙහි, ඇන්න දුන්
අප යුද සෙබළුන්

තළා දමමින්
ගම්මුන් හෙළමින් බෝම්බ.
ඔවුහු, දෙමළුන්,
තෝරා ගත්තු යුද්ධය,

මුහුණ පෑ යුතු දැන්
අමිහිරි ප්‍රතිවිපාකවලට
නොපැකිළ,
තනි පයින්
පැන පැන යමින්

අලුත් ස්වාමියෙකු කරා.
මෙය ඉතා පැහැදිලි,
කුමට ලියනු ද
කව් පද තවත්, නැතොත්

හඳිනු පලඳිනු හෝ
සම්භාව්‍ය කෘති කියවනු පවා?
අරක්කු මිහිරි ය,
හුණු ගල් ද

ලුණු ද මිණි ද,
තිබේ නම් උතුරුකරයෙහි
නෙළා ගැනෙනු ඇත
ඒ අපගේ
දකුණුකරය පිනවන්නට

විවේකීව ඇවිදිමින්
උණවටුනෙහි ගෙවූ සැඳෑවන්
අතින් අත ගෙන
සඳ මඬල යට;

පවා ඒ දෙමළ
පිරිමි දරුවා
සිය මවත්
පියාත් අහිමි වුණු

එල්ලය වැරදුණු
මිසයිලයකට ගොදුරුව,
පවසයි ඔහු යා යුතු යැයි
නොනැවතී ඉදිරියට

උගත යුතු යි ශිල්පයක්.
පවතී අලුත්
ගණිත ක්‍රමයක්,
වීසි කරන්න ගණක රාමුව,

බාලයෝ, අපගේ සිහිනය,
අත් හැර දමනු ලැබ ඇත.
ඔබගේ දණ ඔබා
හිස් නමා වඳින්න,

තාමත් අප
කාරුණික ය,
දෙන්නම් ඔබට කුඩා
ඉඩම් කෑල්ලක්

වීදියෙ
පහළට වෙන්න
අලුතින් ලියලපු බෝධිය යි සි
ද්ධස්ථානය යි ළඟින්.

අවසන් දවස...

වසන්තය ගෙවෙන දින පිපෙනා මලකටත්... ඔව් නමක් තිබුණා සුළං සැර දරාගනු නොහෙනා එ'මල බිම වැටෙන තැන පුංචි හිම කැට මිදී තිබුණා නියං කල ආකහේ සරනා වැහිලිහිණි පියාපත රිදුණා තිත්ත ගනඳුරක ඇහැ අරිනා දෙනෙත යට කොපුල මත ප්‍රේමයක මං ලකුණු ඇඳුණා සංසාර දොරකඩින් එබෙනා මන්දාරමක් සිත'ග රැඳෙනා සන්තාපයෙන්ම කවි ගොතනා කන්දරාවක් සිහින නින්ද යට කරවටක් ගිලුණා.. අවසාන සුසුම් පොද හෙලනා හදවතක දිග පළල මනිනා ඔබේ ඇස් යළි යළිත් පෙනුණා.. ගෙන්දගම් පොළොව පිට හිස නගන සොහොන මත විටින් විට ඒ එළිය දිළුණා පුංචියට තරු ලකුණු පිපුණා..

ලියා දන්වන වගනම්

"ඈත ගම්වල ෂූටිං ගියාම දකින කාන්තාවන් ගැන මට හරි දුකයි. එයාලා ඇත්තටම හරි ලස්ස්නයි. ඒත් ඒ ලස්සන මොනවහරි හේතුවක් නිසා යටපත් වෙලා ගිහින්. මම කැමතියි එයාලා ඒ අයගේ ස්වාමිපුරුෂයොත් එක්කම ඇවිත් අපේ වැඩ මුළුවට සහභාගි වෙනවා නම්." [රූපලාවන්‍ය වැඩමුළුවක් පිළිබඳ රූපවාහිනි සම්මුඛ සාකච්ඡාවකදී නිළියක විසින් කල ප්‍රකාශයකි.] වතාවත් සඳෙව් නෙත නිලුපුලන් වන කතාවත් කොමල නාලිය සරි ගමන ලතාවත් අනගි රණලියෙ'ව් දිදුලන වතාවක් දුටිමි ඒ රුසිරු නළඟන සිසිල සමග උණුසුම ගෙන නිසි පමණ එකට හනා සුදු මුදු සිරුරු සතපන පාට වරුණ විමනෙව් රියෙකින් පැමිණ රූප රැජිණ ගිය සැටි තවමත් පෙනෙන මුළු රෑ නොවිඳ අලුයම පැදුරෙන් බසිමි ගිනි පිඹ ආප්පද මනිපිට්ටුද සදමි වහනුන් නැති පයින් ගම්මැද්දේ දුවමි කොළුවට පොතක් පෑනක් ගන්නට නැහෙමි දරා ගිනි අව්ව වී පිරිස් වේලන තබා ඉහමතින් දරදිය ගෙට අදින හපා විටකි කැක්කුම් අමතක කරන අපට කොහෙද ඉඩ රූසිරු රැක ගන්න තළා ගල් තාර උණුකරල මලට ඉරා ලී පළා දර තේ කඩ වලට හපා විටක් රා වඩියක් ලා මුවට සරා සඳ වඩී හවසට අතු පැලට නිදා වැටෙන දරුවන් තුරුළට රැගෙන උදාවන දවස ගැන සිතමින් තැවෙන විඩාබර අපට ඇගෙ රූබර උවන රූප පෙට්ටියෙන් දකිනා පින පමණ

මගේ සාරය

ඔවුන් මා මිරිකා සාරය ගනියි... ඉල ඇට ද කොඳු ඇට ද ඔළු ඇටද පුපුරවමින් මිරික මිරිකා එකතු කරයි හැඩ ගසා බ්‍රොයිලරයන් කරන පාසල වැඩ දමයි දහම් පාසල සිරිමත්ය පවුලට පාඩම් කරති කෙළියට පාස් කර කඩ ඉම පැක්ටේරියට නිසි ලෙස පැක්ටේරියයි මේ ඔෆිස් කියා කියන ටයි දමාගෙන ය එන්නේ අමුඩෙත් මගේ නෙවෙයිනේ ඒසී දමා දී කැරකෙන පුටු වලට බර දී මොනිටරයටම නෙත් දී ජීවිතයම පැරදී මා මිරිකා සාරය ගනියි... මා මිරිකා සාරය ගනියි... ඒ සාරය එක මිට ගෙන එච්එස්බීසී හරහා ස්ටෑන්ඩඩ් චාටට් හරහා යුරෝපයට සැප කොළඹට කොළඹ 7 ට ඇයි රජගෙට...? උන් මහ මාළිග නංවයි.. නවතා ඇත කඩ්ඩෙන් නවතා ඇත විනයෙන් කුඩා කාරයක ඒසී නවතාලයි මා කේන්ති ණය ගමු අප රොක් වෙලා ක්‍රෙඩිට් කාඩ් එක් වෙලා මුළු ලොවටම ඇහෙනා සේ කෙසේ කෑගසම් සිත්සේ එක පසෙක පියන්ය අනෙක් පසෙහි යාලුවන්ය පිටුපස මා කෙල්ල සිටී ගැට්ට ඉදිරියෙන්ම සිටී කෙසේ කෑගසම්ද මා ටයි පටියක් ගෙල වටකර ජෙල් කොණ්ඩය හිස වටකර වෙනස් නොවේවි මා කොණ්ඩය බදින ටයි පටිය පැදයන කුඩා කාරය ගෙතුලටම වැදී මා නෙතු පියන් වෙහෙසී දිනක් ඒවිද මතු බසින්නට එළියට බලන්නට නිල්වන් සයුර .......... එතකොටම තව එකක් මාසික ණය වාරිකය වාහනයේ ෆිනෑන්සය සෙනසුරාදා ගෙවෙයි අයියෝ රෙදි සේදුමටම හවස් වන විට මිරිකා ගනිමි බෙල්ල හෙට ඉරිදා අනිද්දාට සූදානම්ව සඳුදා වැඩ ......... යමි සියල්ල හැරදා රැස්වීමට සෙල්ෆෝනය වසා මොලයද වසා සිරුරෙන්ම පමණක් පෙනී සිටිනෙමි .......... ටයි දමන් ඉන්න වුන් දැන් ඉතිං හිතපියව් කෑගසන ක්‍රමේ ගැන හොයපියව්

ඉතා යහපත් මහරජ!

ඉතා යහපත් මහරජ!

නිමිත්ත : පුවත්පත් වාර්තා කියන පරිදි දැන් පෙම්වතුන් පොලිස් අත්අඩංගුවට ගැනීම ජයටම සිදුවේ "රති සුඛ සාරේ ගත මභිසාරේ මදන මනොහර වේශම්" වෘන්දා වන උයන් තෙර මල් පෙති අතුල යහනත රාධා බලා හිඳිනී ඒ හුඟක් ඉස්සර (ශිෂ්ඨාචාර යුගයට හුඟක් ඉස්සර වෙන්නැති) පොරණ කිවිඳුන් වැනූ ප්‍රේමයයි. මෙ තැන දැන් මේ මොහොතේ "පතති පතත්‍රෙ විචලති පත්‍රෙ සංඛිත භවදු පයානම් සචකිත නයනේ...." බැටන් පොලු අතින් ගත් කාවලුන් හඹා එන බර අඩි හඬ ළඟ ළඟම ඇසෙනුයෙන් සැකෙන් වටපිට බලන නුරා බර රත් නුවන් බිය වැද නිතින් වෙවුලයි. මෙතැන මේ දැන් මිනී මැරුමක් ද? නැත සොරකමක්වද? නැත නැත රළු පරොස් වදන් ඇති පෝස්ටරයක් වත් අඳිනවාවද කොල්ලෙක්? නැත ස්වාමිනී සත්තයි උන් මෙතැන උන්ගේ පාඩුවේ පෙම් කරනවා පමණයි "ලලිත ලවංගලතා පරිශීලන කෝමල මලය සමීරේ මධුකර නිකර කරම්බිත කෝකිල කූජිත කුඤ්ජ කුටීරේ" "රතොට රතැදීයෙම් කොපුල් පතලේ බිඳියෙම් තන හස මුස කළෙම්" එ පද බැඳි උතුම් රජ පරපුරින් පැවත එන ඉතා යහපත් මහරජ අනේ මේ ඇත්තමයි උන් මෙතැන උන්ගේ පාඩුවේ පෙම් කරනවා විතරයි.

http://www.boondi.lk

මනු සත් ප්‍රේමය

"මගේ පෙම්වතා දෙවි කෙනෙක්" - පෙම්වතියක් - හැබෑටම පුළුවන්ද දෙවියෙක් එක්ක පෙම් කරන්න සදා කුටියක් වඩා හිදුවා පළඳා මල් මාලා අල්ලා අඟිල් කපුරු නෙලා පළවැල පුදා පාමුල වසා තිර පට ඔබා දණ එකත් පස්ව ඉන්නවා මිස, එබී එබී උනුන් නෙතු පතුල සොය සොයා විසල් පෙම ඉම් හසර නෙලා උනුන් සිරුරත මනු සත් පෙමක නොනිමි කැටයම මී දුමක් සේ දියව යා හැකිද ...? දෙයියෙක් එක්ක.... www.boondi.lk

රංචාගොඩදී කුරුලු ජෝඩුවක් කිචි බිචි ගෑ නඩුවක්

පෙම්වතා දුප්පත්ය පෙම්වති ඇක්ට්‍රස්ය පිචැර් එක බැලුවෙ දාවල් ගම්පහය ඉන්ටවල් එකේ කැව්වේ චොකැලැට්ය ඉලව්වේ ගෙදර යන්න පරමාදේ සංගදිය කල් තව තියනවා සුදෝ ටියුටරි ඇරෙන්නට ගෙදර ගියොත් වේලාසන හොර අද අහුවෙනවා රන්කත ඉවසන්න පොඩ්ඩක් කල්පනාවේ ලොජ් එකකට ටිකකට යමු රෑ බෝ වේ ගැටයා පපුව පුම්බා ගියා පෝනිං සෙන්ටර් ගැටිස්සී අදි මදි කලා බෙල්ලේ රන්දමට කමක් නෑ තව තොවිලයක් නටනව ගෙදර ඔන්න ඉතිං ඉගිල්ලුනා දෙන්නා ආට එකේ බාල අපරාදෙ හොඳ ටික බයිස්කෝප් වලත් නැත තාත්තලා වැඩ ඇරිලා නෑගං ආවේ පොලිසියට තොපි දෙන්නම මකබෑ වෙයව් අම්මප අපට එපා ඔෆිස් බෑග් පත බෑවුණා ඔළු ගෙඩි වලට අනේ වස්තුවේ පැලෙනව මගෙ හර්දේ සිබිඩිඩෙන් පනින්ඩත් කලියෙන් ගාගෙන හත් පොළක මෙහෙව් රටේ මෙව්වා වෙනවා හප්පෝ ඇහැකන පියාගත්තම හරි යනවාද බොලව් http://www.boondi.lk

වේසිය සහ භික්ෂුව

ඊයේ රෑ පිටකොටුවේ ඩොමීනියන් හෝටලයේ නයිට් එකක් කරලා මම් ගෙදර එද්දි... කසා වතක් ඇඳගෙන ඔබ සෙනග ගොඩේ රැකලා සිට හත් පලකට ඇයි මට පිහියෙන් ඇන්නේ? ඒ වේලේ මං දැක්කා ඔය මූනේ සාප හතක් රතී කත්ත නම් මදන යක්ෂනී විරහ කත්ත නම් මදන යක්ෂනී කාම කත්ත නම් මදන යක්ෂනී බූත කත්ත නම් මදන යක්ෂනී රකුසු කත්ත නම් මදන යක්ෂනී පිස්සු කත්ත නම් මදන යක්ෂනී තත්ත හතෙන් එන මදන යක්ෂනී ....එපා ....ඒ ලෙස එපා ක්‍රෝධයේ පිළිකුලේ ඇස් දෙකෙන් නොමරනු තවත් මා අනංග රංගයක් නොව තිත් වැටුන ගෙවීගිය රාත්තිරිය තොංඩුවෙන් ඇඟ වෙළන ලේ උරන මාපිලෙකි. ඇඟේ මස් ගිනිජල්ව සිතේ පණ ඔද්දල්ව ගෙදර එද්දී ඉර එළියෙන් පිරිසිදු වී අඩන පුතු සොයාගෙන ....එපා ඒ ලෙස එපා ක්‍රෝධයෙන් පිළිකුලේ ඇස් දෙකෙන් නොමරනු තවත් මා (අකීකරු පුත්‍රයකුගේ ලෝකය 1974)

Parakrama Kodituwakku | පරාක්‍රම කොඩිතුවක්කු

එස්.එම්.එස්. ප්‍රේමය -

සුවඳ පෙම් හසුන් පත්වල කවිලීව
නිබඳ කඳුළු මිමිණූ මුදු සඳපාන
ගලන දොළක මල් පෙත්තක මුදු සිහිළ
දුරක ගිහින් යළි නොයෙනා ලෙස ඈත

නිබඳ අත්බණු කන ළඟ ගී කියන
වැරදි අකුරුවල ඇමිනුණි පෙම් හීන
විපුල විසල් සෙනෙහස දෝරේ ගලන
දිනට දහස්වර හදවත කිතිකවන

වෙහෙස කුමට පබඳින්නට කවි ගීත
කෙටියෙන් කිවත් සෙනෙහස ගැඹුරුයි බෝම
අතින් අතට ගුවනින් ගෙනෙනා හීන
සිතින් සිතට දැනුණේ නෑ පෙර සේම

රණ්ඩු දබර ඇති තැන - සතුටක් නෑ කිසි විට

වංගුවෙ පොඩි ගෙදර ලොකු අඹ ගහ පාමුල පුංචි කෑම මේසයක් තිබුණා. කණුවක් හිටවලා, ඒක උඩින් ලොකු ලෑල්ලක් තියලා ඇණ ගහලා තමයි මේ විශේෂ කෑම මේසය හදලා තිබුණේ. හැම උදේකම පොඩි ගෙදර සීයත් ආච්චිත් ඇවිත් කෑම තියලා යනවා. හුඟක් වෙලාවට කෑම මේසෙ සැරසෙන්නෙ පාන්, බත්, ධාන්ය වර්ග, කෙසෙල් ගෙඩි සහ ගස් ලබු වලින්. ඒ අහල පහල තිබුණු ඇඹරැල්ලා ගස් මුදුනක පදිංචි වෙලා හිටියා ලේන් පවුලක්. ලේන් පවුලේ හැමෝම අවදි වෙනවා උදේ පාන්දරින්ම.

ඊළඟට දත් මැදලා, මූණ හෝදලා, පිරිසිදු වෙනවා. ඉන්පස්සෙ හැමෝම එන්නෙ කෑම මේසෙට.

එක දවසක් හදිසියෙම උදේ පාන්දර වංගුවෙ පොඩි ගෙදර අඹ ගහෙන් ඇහුණු කුරුළු කච කචයෙන් ලේන් පොඩිත්තො ඇහැරුණා. ඒ විතරක් නෙමෙයි, ලේන් අම්මාත්, තාත්තාත් කලබල වුණා.

කරමින් හිටි වැඩ නවත්වලා හැමෝම එළියට ආවා. දුටු දෙයින් හැමදෙනාම කලබල වුණා. පොල්කිච්චයි, පොල්කිච්චියි, කොණ්ඩ කුරුල්ලයි, කොණ්ඩ කිරිල්ලියි කෑම මේසෙට ඇවිත්. හතර දෙනාම බොහොම සතුටින් කතා බහ කර කර හිනා වෙවී කෑම රස බලනවා දැක්කම, ලේන් තාත්තට තරහ ගියා. අඹ ගහ මුදුනට ඇවිත් එයා අඩිය පොළවෙ හප්පලා කුරුල්ලන්ට කතා කරලා මෙහෙම කිවුවා.

"ඔහෙලා මොකද මෙතන කරන්නෙ? මේක අපේ කෑම මේසෙ?"

" හා..හා.. හා..! කෝ? ඔහෙලගෙ කියලා නම ගහල තියෙනවද?" පොල්කිච්චා ඇහුවා.

"නම තියෙන්න ඕනෙ නෑ. බොහොම කාලයක් තිස්සෙ අපි මෙතනයි කෑම කෑවෙ!" ලේන් අම්මා කිවුවා.

"ඉතිං, ඒකට මොකද?? අද ඉඳලා අපිත් එන්නෙ මෙතනටම තමයි. තේරුණාද ඔහේට?!" කොණ්ඩ කුරුල්ලා කිවුවා.

"අපෙ පරම්පරා ගණනාවක්ම මේ වත්තෙ පදිංචි වෙලා උන්නෙ. ඒ නිසා වැඩි අයිතිය අපිටයි" ලේන් තාත්තා තරහෙන් කිවුවා.

"අපිත් පදිංචි වෙලා ඉන්නෙ දැන් මේ වත්තෙම තමයි. ඒ නිසා දැන් ඔහෙලට විතරක් නෙමෙයි, මෙතන අපිටත් අයිතියි!" කොණ්ඩ කුරුල්ලත්, කිරිල්ලීත්, පොල්කිච්චාත්, පොල්කිච්චීත් බෙරිහන් දුන්නා.

ලේන් තාත්තාට හොඳටෝම තරහ ගිහින්, කෑම මේසේ මැද්දට පැනලා පොල් කිච්චාව තල්ලු කලා. කොණ්ඩ කුරුල්ලා ලේන් තාත්තාට හොටෙන් ඇන්නා. ලේන් අම්මා දුවගෙන ඇවිත් කොණ්ඩ කුරුල්ලාගේ තටුවකින් ඇද්දා. පොල්කිච්චියි කොණ්ඩ කිරිල්ලියි එකතු වෙලා ලේන් අම්මාගෙ නැට්ටෙන් ඇද්දා. දැන් කෑම මේසේ උඩ එකම ගාලගෝට්ටියයි. රණ්ඩුවේ සද්දෙට පොඩි ගෙදර පිල උඩ හොඳහැටි නිදා උන්න බලල් රාළත් ඇහැරුණා.




"නවත්තපල්ලා ඔය කෑගැහිල්ල. ඔන්න මං නරකයි කියන්නෙපා.මාව කේන්ති නොකර පාඩුවෙ හිටපල්ලා!"

එහෙම කියලා, ඇඟමැලි කඩලා, දිව එළියට දමලා ලොකු ඈනුමක් ඇරලා බලල් රාළ ආයෙත් නින්දට වැටුණා.
පොර බැදිල්ලයි රණ්ඩු කිරිල්ලයි නිසා කෑම ඔක්කොම බිමට වැටිලා සී සී කඩ විසිරිලා ගියා. අන්තිමේදි කාටත් කෑම නෑ.

"හෙට උදෙන්ම අවදි වෙයල්ලා දරුවනේ. හැමෝටම කලින් අපි මේසෙට යමු!" ලේන් තාත්තා පැටවුන්ට කිවුවා.

"අපි බයවෙන්නෙ මොකටද? හෙට ඉර එබෙන්න කලියෙන් අපි එතනට යන්න ඕනෑ" පොල්කිච්චා කිවුවා.

"ඔව්, බලමු කවුද දිනන්නෙ කියලා!" කොණ්ඩ කුරුල්ලා කිවුවා. ඒ කියමන හරි බව හඟවමින් පොල්කිච්චීත්, කොණ්ඩ කිරිල්ලීත් ඔළුව වැනුවා.

ඒත් පහුවෙනිදාත් කුරුල්ලන්ගේත් ලේනුන්ගේත් දබර කරගැනිල්ල නිසා කෑම අහක ගියා. කාටවත් කන්න ලැබුණේ නෑ.

ඔහොම දවස් ගණනක් ගෙවිලා ගියා. රණ්ඩු කරගැනිල්ල පුරුද්දක් වුණා. ඒ නිසා කවුරුත් සතුටෙන් උන්නෙ නෑ. හැමෝම හිටියෙ කෙන්තියෙන්, තරහෙන්, දුකෙන්. ඒ හැම දේටම වැඩියෙන් බඩගින්නෙ ඉන්නත් වුණා.




ඔන්න එක දවසක්, පුරුදු විදියට උදේ පාන්දරම පොල්කිච්චෝත්, කොණ්ඩ කුරුල්ලෝත්, ලේන් පවුලේ උදවියත් දබරයේ පැටළුණා. අහල පහළින් පියඹාගෙන ගිය කපුටෙක් මේක දැක්කා. දැකලා,

"ඔහෙලා මේ හැටි රණ්ඩු වෙන්නෙ මොනවා බෙදාගන්න බැරුවද?" කියලා ඇහුවා.

"මේක අපි හැමදාම කෑම කාපු මේසෙ. මේ ගොල්ලො ඇවිත් ඒක අයිතිකරගන්න." ලේන් තාත්තා පැමිණිලි කළා.

"ඒ වුණාට අපිත් දැන් මේ වත්තෙ පදිංචි කාරයෝ. අපටත් අයිතියක් තියෙනවා මෙතන කෑම කන්න." පොල්කිච්චෝත්, කොණ්ඩ කුරුල්ලෝත් කියා සිටියා.

"හරි ඔහෙල කැමති නම් මං මේක විසඳලා දෙන්නම්"

මොහොතක් කල්පනා කරලා කපුටු රාළ කිවුවා.

"හරි, අපි කැමතියි" සියල්ලෝම එකහඬින් කිවුවා.

"හරි එහෙනම් මෙන්න මෙහෙමයි, මට ඔහෙලා එක්ක වෙන වෙනම කතා කරන්න ඕනෑ." කපුටා කිවුවා.

"හරි, අපි කැමතියි" සියල්ලෝම එකඟ වුණා.

ඉතින් ඔන්න, කපුටා ඉස්සෙල්ලාම ලේන් පවුල එක්ක කතා කරන්න ලේන් ගෙදරට ගියා.

"හැමදාම මෙහෙම රණ්ඩු කරන හොඳ නැහැ නෙව. මට පුලුවන් මෙහෙම යෝජනාවක් කරන්න. දවසක් කෑම මේසෙ ඔහෙලට ලැබෙනවා. ඊළඟ දවස අර කුරුල්ලන්ට... ඒ විදියට දවසක් ඇර දවසක් දෙගොල්ලන්ටම මාරුවෙන් මාරුවට කන්න ලැබෙනවා..මොකද කියන්නෙ?"

"එහෙම කොහොමද? අපියි හැමදාම මෙතන උන්නෙ!" ලේන් තාත්තා අමනාපයෙන් කිවුවා.

"පොඩ්ඩක් හිතලා බලන්න, හැමදාම මෙහෙම රණ්ඩු වෙන එකෙන් වෙන්නෙ දෙගොල්ලොම බඩගින්නේ ඉන්න එක. කාටවත් කෑම ලැබෙන්නෙ නෑ ඒකෙන්".

බඩගින්නෙන් මූණු මැලවුණු පැටවු දෙන්නා දිහා ලේන් තාත්තා බැලුවා.

"හා, හොඳයි! මං කැමතියි" අන්තිමේදි ලේන් තාත්තා කිවුවා.

පොල්කිච්චෝත්, කොණ්ඩ කුරුල්ලෝත් මුණගැන්න ගිය කපුටා ඔන්න ඒ විදියටම කිවුවා. අන්තිමේදි ඒගොල්ලොත් කැමති වුණා.

ඒත්, කපුටා ට තිබුනේ කපටි අදහසක්. කපුටා කුරුල්ලනුත්, ලේන් පවුලත් තරහා කරවලා රවට්ටලා, කපුටු යාළුවන් හැමෝම කෑම මේසෙට එක්කගෙන ආවා. දැන් කෑම මේසය කපුටන්ගේ.




කපුටු උපායෙන් රැවටුණු කුරුල්ලන්ටත්, ලේන් පවුලටත් දිගටම බඩගින්නේ ඉන්න වුණා.

හැම දවසකම උදේ පාන්දරින් කෑම මේසෙට එන කෑදර කපුටෝ කරන්නෙ කෑම ඔක්කොම ගිලදමන එක. ලේන් පවුලෙ උදවිය කන්න එනකොට කෑම මොකුත් නෑ. මේසය හිස්. ඔන්න එතකොට අඹ ගහේ ඉහළ අත්තක ඉඳන් කපුටා මෙන්න මෙහෙම කියනවා.

"මේ වැඩේ කරන්න බෑ. අර වංචාකාර කුරුල්ලෝ උදෙන්ම ඇවිත් ඔක්කොම ගිලලා ගිහින්..! මොනවා හරි කරන්න ඕනෑ ලේන් හාමීයේ. මට දුකයි ඔහෙලා ගැන"

“ඔව්, මේක කරන්න බෑ! ඔහේ ගිහින් කියනවා අර මෝඩ කුරුල්ලන්ට මාත් එක්ක සටනට එන්නයි කියලා. හැබැයි දිනන කෙනාට තමයි මෙතන අයිතිය ලැබෙන්නෙ" ලේන් තාත්තා කෙන්තියෙන් කියලා යන්න ගියා.

ඒ විදියටම පොල්කිච්චෝත්, කොණ්ඩ කුරුල්ලෝත් කෑම මෙසේට එන දවසට කපුටො ඇවිත් ඔක්කොම කෑම හිස් කරලා යනවා.කුරුල්ලන්ට මොකුත්ම නෑ.

ඔන්න එතකොටම කපුටා අඹ ගහේ උඩ අත්තක ඉඳන් මෙහෙම කියනවා.

"මට දුකයි ඔහෙලා ගැන. අර වංචාකාර ලේන් පවුල ඇවිත් හැමදවසකම ඔක්කොම කාලාදමනවා. මෙහෙම ඉඳලා බෑ. මොකක් හරි කරන්න ඕනෑ. ඒ විතරක් නම් මදැයි, පුළුවන් නම් සටනට එන්න කියලා පුරසාරම් දෙඩෙව්වා අර අහංකාර ලේන් ලොක්කා. මං දන්නවා ඔහෙලා දිනනවා උඩින්ම සටන් කළොත් හෙම. ඒත් ඔහෙලා එහෙම කරන උදවිය නෙමෙයි නේ" ඔන්න කපුටා කිවුවා.

ඒ කතාවෙන් පොල්කිච්චාටත්, කොණ්ඩ කුරුල්ලටත් බොහොම කේන්ති ගියා.

"නෑ. අපි සටන් කරනවා, බලමු කවුද දිනන්නෙ කියලා. හැබැයි අපි දිනුවොත් කෑම මේසෙ අපේ විතරමයි..එන්න කියනවා ඔය ලේනට" පොල්කිච්චාත් කොණ්ඩ කුරුල්ලාත් කිවුවා.

ඔන්න එහෙම කියලා සටනට දිනයක්, වේලාවක්, තැනක් නියම කරගත්තා.

කොණ්ඩ කුරුල්ලෝත්, පොල්කිච්චෝත්, ලේන්නුත් සටන් කරගන්නා අතරේ, උන්ගේ මෝඩ කමට හිනාවෙවී කපුටා තමන්ගේ කපුටු යාලුවො එක්ක කෑම මෙසේ තිබුණු රසවත් කෑම ඔක්කොම ගිල දමන්ට පටන් ගත්තා.

"දැන් මේ හැමදේම අපේ! හහ්…..හහ්….හා…..!!! මෝඩ කුරුල්ලෝ! මෝඩ ලේන්නු! කොච්චර ලේසියෙන් මං උන්ව රැවැට්ටුවද? උඹලා මරා ගනිල්ලා, අපි හොඳට සප්පායම් වෙන්නම්..!!

පුංචි ලේන් පැටවු දෙන්නා මේ හැමදේම දැක්කා. කපුටා කියපු හැමදේම ඒගොල්ලො අහගෙන උන්නා. ඒ ගොල්ලො දුවලා දුවලා ගිහින්, රණ්ඩුව මැද්දට පැනලා ඉල්ලා හිටියා රණ්ඩුව නවත්වන්න කියලා. ඊට පස්සෙ, කපුටා එගොල්ලන්ව රැවැට්ටු හැටි කිවුවා.

"ඇත්ත! අපි මෙහෙම රණ්ඩු වෙන එක මෝඩ වැඩක්. අපි හැමෝටම එකතු වෙලා සමගියෙන් කෑම බෙදා ගෙන කන්න පුළුවන්. ඔක්කොම තනියෙන් අයිතිකරගන්න ගිහින් අපිට හැමදේම නැති වුණා."

"ඒක ඇත්ත, ලේන් හාමියේ! දැන් වුණත් අපි පරක්කු වැඩි නෑ. අපි එකතු වුණොත් අපිට පුළුවන් කපුටන්ව මෙතනින් පන්නලා දාන්න"

ඔන්න එදා ඉඳලා ලේන් පවුලත්, පොල්කිච්චෝත්, කොණ්ඩ කුරුල්ලෝත් එකතුවෙලා සමගියෙන් කපුටු රැල එළවන්නට උපායක් කල්පනා කළා.

රණ්ඩු දබර ඇති තැන
සතුටක් නෑ කිසි විට
සමගි වෙලා සතුටුවෙන්න
එන්න එන්න යාළුවෙන්න

ගොඩක් බදා ගනු වෙනුවට
බෙදා ගැනුම වටී අපිට
තරම කුඩා වුණත් අතට
හිතට සතුට ලැබෙයි යසට..!!