හදෙහි උන් සකි සඳ

හදෙහි උන් සකි සඳ

දහසකුත් මහ සෙනඟ අතර මැද
සුවහසක් ඔල්වර හඬ නැගෙන සඳ

මොහොතකට ලොව නැවතුණ තැන

හිටි පියවරම මතකයෙහි නුඹ දිස්විණ

“ගෙවී යන කාලයට

බො‍හෝ දේ කළ හැකිය...

සදා සපත වූවන්

ලිහා වෙන් කළ හැකිය...”

නිදා ගත් හද පත්ලෙන්

මතුව එයි හෙමිහිට

සටහන් පොතේ කෙළවර

කුරුටු ගෑ කසුරිගෙ කවි පද

රඟ මඬල හස කැන් මැද

එක්ව රඟ දුන් සකි සඳ

සිමෙන්ති වේදිකාවෙන්

නිම් නැති අහස වට

තාමත් නැගෙන මේ ඉර හඳ යට

අපි වගේ දඟකළ

කව්රුවත් හිටියාද වෙන තව

පාසලේ අවන්හල ‍කෙළවර

බෙදා ගත් උණුම උණු ප්ලේන්ට්ය

රස සිහිව උගුරෙහිම සිර වෙයි

නැගෙනු නොමදුන් ඉකි හඬ

මහ කැළෑ වගුරු බිම් පිරිසිඳ

ගිරි හෙල් ද පසුකරන් එන මග

වෙහෙසට ගිලිහුණා මිස

අත් හැරියා නොවෙයි නුඹේ අත

නිහඬව වැතිර මේ තණ බිම

කොපුලෙහි මිදුණු පිණි බිඳු ගෙන

පන්තියේ එදා නොකියා

මග වැටුණු කවිය ලියමි මම

රැගෙන හෙමිහිට ඉවතට

කටු ඇනී ලේ ගලන හදවත

තබන්නෙමි නුඹේ දෑත් මත

ඇහෙනවද එදා වාගෙම ගැහෙන හඬ